மூலம் : லியோனிட் மார்டினோ [ Leonid Martynov 1905—1980 ]

ஆங்கிலம் : பீட்டர் டெம்ஸ்ட்

தமிழில் : தி.இரா.மீனா

 

என்னுடைய பழைய வரிகள்

என் பழைய வரிகளை

அவர்கள் இன்று எழுதும் கவிதைகளில்

அடையாளம் காண்கிறேன்.

அதில் அதிசயம் எதுவுமில்லை:

அன்றொரு நாள் நான் பாடியதை அவர்கள் கேட்டனர்.

அவர்கள் குரல்கள் என்னோடு இணைகின்றன.

அது நாங்கள் ஒத்த குரலில் பாடுவதாகத் தெரிகிறது.

எது எனக்கு ஆச்சர்யமெனில்

என்னிடம் இப்போது இளமையில்லை

அந்த உத்வேகமில்லை,

என் பேச்சின் நிதானத்தை நான் உணர்கிறேன்,

இருப்பினும் நினைவுகள் மனதில் ஓடுகின்றன

அவர்கள் என்னை முன்னோக்கிச் செல்கின்றனர்.

நான் சுவாசிப்பதற்கு முன்பே

அவர்கள் கறுப்பு வெள்ளையில் அதை வெளிப்படுத்துகின்றனர்.

நேற்றிரவில் என் கனவில் வந்தவற்றை

அவர்கள் வைகறையில் ஒலிபரப்புகின்றனர்.

 

தலைப்பிள்ளைச் சொத்துரிமை

ஏழைகள் நினைக்கின்றனர்

நாம் பணக்காரர்களென்று :

இங்குதான் ஒவ்வொரு தேவதைக் கதையும் உண்மையாகிறது,

ஏதாவது வேண்டும் என்பதே உங்களுக்குத் தோன்றாது–

குவியல்களின் சாவி உங்களிடம் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

பணக்காரர்கள் நினைக்கின்றனர்

நாம் ஏழைகளென்று,

வறுமை கடந்தகாலச் சரித்திரமாய் இருந்த போதும் ;

வாழ்க்கை நமக்கு எப்படியான வெகுமதியைத் தந்திருக்கிறதென்று

அவர்களுக்குத் தெரியாது.

அவை வெற்றியின் மூலம் நாம் உருவாக்கியிருக்கின்றவை..

ஆனால் பணக்காரர்களுமில்லை பிச்சைக்காரர்களுமில்லை

நாம் !

இதுவரையில் இருந்திராதவர் போன்ற மனிதர்கள் நாங்கள்.

அதனால் நேற்றைய அடையாளங்கள் இன்று பார்ப்பதற்கு வெறுமையாய்,

நீங்கள் இப்போது எங்கள் மேல் அதைப் பொருத்த வேண்டாம்.

துல்லியமான என் கருத்து இதுதான்:

எங்கள் செயல்களுக்கு நீங்கள் கொடுத்தது

பொருத்தமற்ற, பக்குவமில்லாத அடையாளங்கள்.

பணக்காரர்கள் அல்லது ஏழைகளுடன்

எங்களுக்கு எதுவும் பொதுவானதல்ல…

இங்கு இது தலைப்பிள்ளைச் சொத்துரிமை வகைதான்!

 

எதிரொலி

அன்பே என்ன விந்தை !

எப்போது நான் உன்னுடன் பேசினாலும்

நான் சொல்வது மீண்டும் எதிரொலிக்கிறது

அக்கம் பக்கத்தினரும் கேட்கின்றனர்!

அருகிலோ

மிகத் தொலைவிலோ

மக்கள் எங்கிருந்தாலும்,

என் வார்த்தைகள் வேகமாப் பறக்கின்றன.

எனினும் , நமது சந்தோஷமும் துக்கமும்

எதிரொலித்துக் கொண்டிருப்பது

கொடுமையான விஷயமில்லை என்றுதான் நினைக்கிறேன்

உலகெங்கிலும் நடந்து கொண்டிருப்பதை நம்மால் கேட்கமுடிகிறது.

நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பது அப்படியான ஒரு சகாப்தத்தில் தான்!

————–

நன்றி :

Leonid Martynov A Book of Poems, Progress Publishers, Moscow

Old line of mine

Old line of mine

I recognize

In verse they write today.

There ‘s nothing strange in this;

They heard me sing the other day .

Their voices merge with mine

It seems we almost sing as one.

But this is what surprises me;

Now I am not young

And highly spirited,

I find I speak more quietly,

Yet thoughts that have just crossed my mind

They voice ahead of me.

They have put them down in black and white

Before my breath I have drawn.

The dreams that came to me last night

They are broadcasting at dawn.

Primogeniture

Poor people reckon

That we are wealthy:

Here every fairytale wish comes true,

You will not be left in want of anything –

The keys of plenty have been handed to you.

Rich people reckon

That we are paupers,

Even though pauperism is past history ;

They have no idea how this life rewards us

Which we have built up through our victories.

But neither rich men nor beggars

Are we !

We are people the like of whom never existed.

So yesterday ‘ s labels ,it ‘ s plain to see,

You ‘d better not pin to our clothes now,for this

Precisely my point :

We have feature which

Render your labels absurd and premature.

We have nothing in common with poor or rich…

Here it is a case of primogeniture!

Echo

How strange, dear! Whenever

I am talking to you,

What I say re—echoes

And neighbours hear too !

Whether nearby

Or at a great distance

My words quickly fly.

Yet it is not,I suppose,

Such a terrible thing

That our joys and our woes

Should be echoing.

Round the world we can hear what is happening.

Such is an era we are living in !

—————————————————