இரா. கவியரசு 

மிகப்பிரம்மாண்டமான
மஞ்சள் மலரின் இதழ்கள்
விரிந்து பரவும் திசையெங்கும்
சூம்பியிருக்கும் குட்டிச் சூரியர்கள் செய்வதறியாது திகைக்கிறார்கள்

மருத்துவமனையில் நிற்கும் என்னிடம்
நலம் விசாரிக்கும் விதைப்பாளன்
சமன்குலையும் தராசுத் தட்டுகளை
இறைச்சிக் கடையில்
பார்த்தாயா என்கிறான்

கல்லீரலில் ததும்பும் மஞ்சளைத்தான்
மாபெரும் மலருக்கு பூசியதாகச் சொல்லும் வான்கோ
தாமதமாகவே மருத்துவர் வருவார் என கூட்டத்தைப் பார்த்து விசிலடிக்கிறான்

விதைகள் வெடிக்கும் முன்பே
கொத்திச் செல்லும் பறவைகள்
பித்தை வெடிக்க விடாதீர்கள்
விதைப்புக் காலத்தில் நிறமொழுகுவது
நிலத்துக்கு நல்லதல்ல என்கின்றன

“டோக்கன் நம்பர் 24 ” அழைக்கிறது

மலர்களை மலர்களாகப் பாருங்களேன்
அதில் உங்களுக்கென்ன பிரச்சினை
அதீத காமத்தில் நிறங்களாக உளறுவது கலைக்கு நல்லதல்ல என்கிறார்

மாத்திரைகளுடன் வெளியே வந்தால்
இதோ பாருங்கள் மொக்குகள்
குழந்தைகள் சூடியவுடன்
சப்தமிடாமல் வெடிப்பவை
துய்ய வெள்ளையெனக்
குதூகலிக்கும் தலைவி
மஞ்சளைப் பூசிக்கொள்வது
ஆண்களுக்கு நல்லதல்ல என்கிறாள்

மொட்டை மாடியில் நின்று பார்க்கிறேன்
தூரிகையால் குழி தோண்டும் வான்கோ
“தீவிரமாக இறங்குகிறேன்
பாதியில் காப்பாற்றிவிடாதே !”
அழியாத மலரின் நறுமணமே வாழ்வென்கிறான்

தீராத இடைஞ்சல்களுக்கிடையே
இளஞ்சிவப்பாகவே
சிரித்துக் கொண்டிருக்கும்
கிருஸ்துமஸ் விண்மீன்
மஞ்சளை அவிழ்த்துப்
பிரவாகமாக்குங்கள் தந்தையே !
பிடித்த கவிதையை
பாடாதிருப்பது
உயிருக்கு நல்லதல்ல என்கிறது.

Vincent van Gogh, Public domain, via Wikimedia Commons

இரா கவியரசு 

மலையிலிருந்து குளிரை
வெட்டும்போதும்
கடலுக்குள்ளிருந்து வெப்பத்தை
மூட்டை கட்டுவதற்குள்ளும்
தாமதமின்றிக் கூவுகிறது
அவனுக்கான ரயில்.
கடல் தழுவும் நகரத்தின் பத்தொன்பதாவது மாடியின்
கிழக்கு மூலை கொதிக்கிறது
பொருத்த வேண்டிய கல்லோ
சூளைக்குள்
சாவகாசமாக தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறது.
இன்னுமா வேகவில்லையென
உதைக்கும் கால்கள்
மண்பசை காயாத கற்களின் மண்டையை உடைக்கின்றன.
ரயிலின் வழியாக
நீண்ட கைகளால் ஏந்தும் மலையூரை
கடலுக்கு மிகவும் பிடித்திருக்கிறது
தேய்ந்த முதுகெலும்புகளை
தண்டவாளங்களாக மாற்றி
தெண்டனிடும் காட்சியும்
அதற்கு கொள்ளை விருப்பம்தான்.

— இரா.கவியரசு

​கால்சட்டை​​ அணிந்தபடி
தன்னைத்தானே தூக்குபவளின்
தோள்களில் வளரும் இளமையை
உள்ளிருந்தே உண்ணுகின்றன
அசையும் பிம்பத்தின்  நாக்குகள்.

இருவருக்கும் நடுவில் நின்று
வேடிக்கை பார்ப்பது
சித்ரவதையாய் இருக்கிறது கண்ணாடிக்கு.

பதின்வயதின் நதிக்கரையில்
கால் வைத்ததும்
துள்ளுபவளின் முன்பு
அவளுக்கு சிறிதும் பிடிக்காத
பெண்டுலமொன்று
வந்து நிற்கிறது.

உடைப்பதற்காக
சுவற்றை நோக்கி உதைக்கிறாள்.
கண்ணாடிக்குள் பெருகும்
காட்டு மரங்களில் தொங்கவிடுவதற்காக
அது
அவளை
உள்ளே இழுத்துக் கொண்டு ஓடுகிறது

கிளைகள் தோறும் குதித்தாடுபவள்
களைத்து நதியில் விழும் போது
சூழ்ந்து மிதக்கின்றன செம்பூக்கள்.
விலக்கிக் கொண்டே இருக்கிறாள்
கரையேறவே முடியவில்லை.
மீன்பிடிக்க வருபவர்களின்
வலைகளிலிருந்து தப்பிப்பதற்காக
தவளையாகித் தாவுகிறாள்.

இதற்கு முன்பு சென்றவர்கள்
செதுக்கிய குகையில்
சப்தமிடாது ஒளிந்து கொள்கிறாள்
மூச்சுமுட்ட அழுத்துகிறது நீள் இரவு.

அழுதபடியே
வெளியேறுபவளின்
நெஞ்சு பெருகுகிறது
அமுதுண்ண அமரும் பறவைகள்
விடாமல் கொத்துகின்றன.

தூக்கிச் செல்லும் பறவைகள்
வழியில் அவளை நழுவ விடுகின்றன.
மிகச்சரியாக வந்து
பிடித்துக் கொள்ளும் பெண்டுலம்
வீட்டுக்குள் வந்ததும்
பொத்தென்று போட்டு உடைக்கிறது.

அதற்குப்பிறகு
அவள்
பிம்பங்கள் உருவாகாத கண்ணாடிக்கு
தன் முதுகைக் காட்டியபடியே
சுவற்றில் முகம் பார்த்துக் கொள்கிறாள்.

அடிக்கடி சிரித்தாலோ
சிறிது
தன்னைத்தானே தூக்கினாலோ
தவறாது முன்னே வந்து விடுகிறது
பாழாய்ப் போன பெண்டுலம்.