பேருந்திலிருந்து இறங்கும் போதே லேசான குளிர் இருந்தது. பழகிய குளிர் தான். பழகிப் பல வருடங்கள் ஆகியிருந்தாலும் சட்டென்று உடல் கண்டு கொண்டு பழக்கப்பட்டு விடும் குளிர் . எப்போதும் வந்து இறங்கியதும் குளிருடன் சேர்த்துத் துளிர்க்கத் துவங்கும் அப்போதைய விடுமுறை நாட்களுக்கான சந்தோஷச் சுரப்பு மட்டும் இல்லை. பையைத் தோளில் சரியாக மாட்டிக் கொண்டு நடக்கத் துவங்கினேன்.

பிரதான சாலையிலிருந்து பிரியும் பாதையில் நுழைந்தவுடன் திடுக்கென்று பிரம்மாண்டமாய் முளைத்திருந்த புதுக் கல்லூரியின் கட்டிடம் கண்களைக் குத்தியது.கல்லூரியின் பெயர்ப்பலகையை இருளில் சற்றே சிரமப்பட்டுப் படித்தபடிக் கடந்தேன்.

முதல் நாள் இரவு ரம்யாவின் முறைப்புகளைச் சமாளித்து அலுவலக வேலையை வீட்டில் வந்தும் தொடர்ந்து கொண்டிருந்த போதே தலைவலி துவங்கி விட்டது. வேலையை முடித்து விட்டுப் பத்தரைக்குப் படுக்கும் போது தலைவலி உச்சத்தை அடைந்து விட்டிருந்தது. படுத்தவுடன் குழந்தை காலைத் தூக்கி மேலே போட்டது அந்த நொடியில் எரிச்சலைத் தந்தது. “ப்ச்” என்று பலமான உச்சுக் கொட்டலுடன் சற்றே வேகமாகக் குழந்தையின் காலைத் தட்டி விட்டதை ரம்யா பார்த்து விட்டாள்.

அவள் தூங்கவில்லை என்பதே அப்போது தான் தெரிந்தது. நெருப்பைப் போல் பார்வையை உமிழ்ந்தவளைச் சமாதானம் செய்ய வார்த்தைகளைத் தேடிச் சேர்க்கையில் தான் அந்தத் தொலைபேசி அழைப்பு வந்து சேர்ந்தது.

துக்க வீடுகளுக்குப் போவது என்பது எப்போதுமே என் இயல்புக்கு ஒவ்வாததாய்த் தான் இருந்திருக்கிறது..அவ்வாறான இடங்களின் பெரும்பான்மை உரையாடல்களான துக்க விசாரிப்புகள் பொதுவாகவே அதிகபட்சம் மூன்று நான்கு கேள்விகளுக்குள் முடிந்து போகிறவை. சம்பந்தப்பட்டவர்கள் ஏற்கனவே பலப்பல முறைகள் சொல்லிச் சலித்த பதில்களையே மீண்டும் மீண்டும் சொல்ல வைப்பவை.

மாமாவின் துக்க வீடு எப்படி இருக்குமென்று மனதில் காட்சியாய்க் கொண்டு வர முயன்று தோற்றேன். மழுங்கலான சித்திரமாய் தீபராணியின் முகம் மட்டும் மேலெழுந்து வந்து நடை சற்றே வேகம் குறைந்தது.கூடவே மாமா வீட்டின் பின்புறமும் வேலியொட்டி இருந்த அந்தத் துவைக்கும் கல்லும் , வேலி தாண்டி சற்றே வளைந்து நீண்டு அடர் காட்டுக்குள் சென்று முடியும் ஒற்றையடிப் பாதையும் பனி படர்ந்த் கண்ணாடியில் சற்றே தெளிவுற்று மீண்டும் கலங்கும் பிம்பம் போல் நினைவில் நெருடின.

———

“என்னா தீப்சு… துக்கத்துக்கு போனவங்க நைட் வர மாட்டாங்க போல தெரியுது. இன்னிக்கு நைட் சாப்புட என்னா பண்ணலாம்? நான் வேணா டவுனுக்கு போய் புரோட்டா வாங்கிட்டு வரட்டுமா?”

“அதெல்லாம் ஒண்ணும் வேணாம். கிடைக்கிறதே கொஞ்ச நேரம். அதையும் வேஸ்ட் பண்ணிகிட்டு” என்று முணுமுணுத்தது என் காதில் விழுந்தாலும் “ என்னா தீப்சு? என்ன சொன்ன?” என்றேன். உடல் லேசாக அதிர்ந்து கொண்டிருந்தது.

“வீட்லயே மாவு இருக்குது தோச போட்டு சாப்டுக்கலாம்னு சொன்னேண்டா” என்று சத்தமாகச் சொன்னவள், வேறு பக்கம் திரும்பி “ எப்பப் பாத்தாலும் சாப்பாட்டுலயே கண்ணு” என்று முணுமுணுத்ததும் காதில் விழுந்தது.

அந்த இரவில் என்ன பேசினோம் எப்படி நேரத்தைத் தின்றோம் என்பது எதுவும் ஞாபகமிருக்கா விட்டாலும் அந்த இரவு மட்டும் நினைவில் என்றென்றைக்குமான தடமாய்ப் பதிந்து போனது.

———–

கோவில் தெப்பக்குளத்தைச் சுற்றிக் கொண்டு வலது முனை திரும்பும் போது சிறிய டீக்கடை ஒன்று திறந்திருந்தது கண்ணில் பட்டது. பேருந்தின் கடைசி இருக்கையில் மூட முடியாத ஜன்னல் ஒரு பக்கமும் மேலேயே சாய்ந்து விழுந்த முதியவர் மறுபக்கமுமென அமைந்ததால் பறிபோன தூக்கத்தின் விளைவாய்க் கண்ணோரங்களில் படர்ந்திருந்த எரிச்சலுக்குத் தேநீர் சற்றே இதமாய் இருக்குமென்று தோன்றியது.

கடைக்கு நடந்து ஒரு தேநீர் சொல்லி விட்டுச் சோம்பல் முறித்தேன்.. மேலும் இருவர் வந்து டீ சொல்லி விட்டு பென்ச்சில் அமர்ந்து கொண்டனர். துக்கத்தைப் பற்றித் தான் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். கையில் பையோடு நான் வந்திருப்பது கண்டு துக்க வீட்டுக்குப் போகிறேனென்பதைப் புரிந்து , கண்களால் அமைதியாய் ஆமோதித்து விட்டுப் பேச்சைத் தொடர்ந்தனர்.

——-

“கீழ போவல? எல்லாரும் போயிட்டாங்க.”

“நீ போவல”?

“நீயும் வாயேன் போவலாம்”

“நான் கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு வரேன். கொசு அதிகமா இருக்கு. நீ கீழ போ தீப்சு”

“ஒனக்கு மட்டும் கொசு கடிக்காதா?”

முதன் முதலில் கல்லூரி இரண்டாமாண்டு முடிவில் ஊருக்கு வந்திருந்த போது தீபராணி என்னிடம் நடந்து கொண்ட விதத்தில் அதுவரை இல்லாத பல மாற்றங்கள் தென்பட்டதை உணர்ந்ததும் உடல் முழுவதும் எங்கெங்கோ குளிர்ந்தது நினைவில் நிரடியது.தீபராணி அப்போது கல்லூரி முடித்து விட்டு வேலை தேடிக் கொண்டிருந்தாள்.

——

“சார் டீ” என்ற குரல் கலைத்தது. தேநீரின் வெப்பம் மட்டுமே அதைக் குடிக்கத் தூண்டுவதாய் இருந்தது.துக்க வீட்டுக்கு போகையில் தேநீர் குடிப்பது கூட ஏனோ வினோதக் குற்றவுணர்ச்சியாய் இருந்தது.

மெல்லக் குடித்து முடித்து விட்டுக் குளத்தின் இடது முனை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினேன். இடது முனை தாண்டி வலப் பக்கம் பிரியும் சாலையில் இறங்கினால் இரு பக்கமும் அடர் மரங்கள் . அதைத் தாண்டினால் தான் ஊர் துவங்குமிடம் வரும்.அந்த இடத்தைக் கடக்கும் போது கறுப்புப் பட்டை இடப்பட்டு அதன் நடுவே மஞ்சள் வட்டத்தினுள் 19 என்று எழுதப்பட்ட கொன்றை மரத்தைக் கண்கள் தேடின.

——-

“என்னா தீப்சு பயங்கர ஜாலியா இருக்காப்ல இருக்கு?”

“அப்டியா தெரிது?” நான் சாதாரணமா தான் இருக்குறேன்”

“அய்ய. சும்மா சொல்லாத. உன்னை எனக்கு தெரியாது?”

“அது….”

“ந்தா… சும்மா சொல்லு”

“பிஜி சக்ஸஸ்புல்லா முடிச்சிருவேன்னு செம்ம நம்பிக்கையா இருக்கேண்டா”

“அதான் தெரியுமே… நீ தான் செரியான படிப்ஸாச்சே. அதுக்கெதுக்கு நீ இவ்ளோ உணர்ச்சிவசப்படுற?”

“கேம்பஸ்ல ப்ளேஸ்மெண்ட் கிடைச்சிருக்குடா”

சட்டென்று அமைதியானேன்.

“பாத்தியா. இதை சொன்னா உனக்கு கடுப்பாவும்னு தான் சொல்லல. “

“சேச்சே… அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல.”

“சாரிடா” என்று கூறியபடி தோளில் கை வைத்தவள் சட்டென்று கையை உயர்த்தித் தலையைக் கோதினாள். அவள் கைகளிலிருந்த சீயக்காயும் அஸ்வினி தேங்காய் எண்ணெயும் கலந்த மணம் நாசியில் ஏறிக் கமறியது.

———

புரையேறிச் சட்டென்று தலையை உலுக்கி நிகழுக்கு வந்த போது அடர் தோப்பைத் தாண்டி வாய்க்கால் பாலத்தின் மீது நடந்து கொண்டிருந்தேன். எதிரில் யாரோ சைக்கிளில் வருவது தெரிந்தது. மாமா வீட்டுக்குப் பக்கத்து வீட்டிலிருப்பவர். அவர் பெயர் சரியாக ஞாபகமில்லை. ஆனால் அவர் சைக்கிளில் மேடேறி மூச்சு வாங்க வருவதைப் பார்க்கும் போது ஏனோ அவர் பெயர் சங்கரனாக இருக்கக் கூடுமென்று தோன்றியது.

என்னைப் பார்த்ததும் சைக்கிளிலிருந்து இறங்கினார். ” மணி மருமவன் தான நீயி?” என்றார் சந்தேகத்துடன்.ஆமாம் என்று தலையாட்டியவுடன் முகத்தில் துக்கம் தேங்க “ஹ்ம்ம்.. என்னவோ போ. இன்னும் கொஞ்ச நாள் இருந்திருக்கலாம். சரி நான் ஒரு வேலையாப் போயிட்டு இருக்கேன்” என்றவர் “போயிட்டு வந்துடறேன்” என்பதைக் கண்ணாலேயே சொல்லி விட்டுச் சைக்கிளை நகர்த்திக் கொண்டு போனார்.

————-

சென்னைக்கு வேலைக்காக வந்தவள், அலுவலகத் தோழிகளுடன் தனியாக வீடெடுத்துத் தங்கி விட்டாள். முதல் சில நாட்கள் வீட்டுக்கு வந்து போய்க் கொண்டிருந்தது, பின் படிப்படியாய்க் குறைந்து நின்று போனது ஒரு கட்டத்தில். தூரத்து ஊரில் இருந்த போது இருந்த நெருக்கமும் வாத்சல்யமும், நினைத்தவுடன் சென்று பார்க்கும் தொலைவில் சென்னையிலேயே இருந்தும் சிறுகச் சிறுகக் குறைந்து போய் கிட்டத் தட்ட நின்று போனது ஆச்சரியமாய் இருந்தது.

வாழ்க்கையின் அலைக்கழிப்புகளில் நீந்திப் போராடி இருப்பைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள ஏதேதோ போராட்டங்கள் செய்து கொண்டிருந்த சமயத்தில் தீபராணியை வெகு நாட்கள் கழித்து ஒரு திருமணத்தில் சந்திக்க நேர்ந்தது..

“எப்படி இருக்கே தீப்சு”?

“நல்லாருக்கேண்டா. நீ எப்படி இருக்கே?”

“நல்லாருக்கேன்”

“

“பேசியே ரொம்ப நாளாச்சில்ல தீப்சு?”

“ஆமாடா. நீ இப்ப என்ன பண்ணிட்டு இருக்க?” என்று அவள் கேள்வியை முடிக்கும் முன் அவள் கைப்பேசி அழைத்தது. தொடுதிரையைப் பார்த்ததும் தானாய் முகத்தில் படர்ந்த புன்னகையைச் சட்டென்று மறைத்துக் கொண்டு கண்களாலேயே எனக்கு விடை கொடுத்து விட்டு நகர்ந்தாள்.அதற்கு மேல் நிகழாமல் அந்த உரையாடல் அங்கேயே முற்றுப் பெற்றது எனக்குக் குழப்பமாய் இருந்தது.

அதற்கு முன் வரை அவள் பேச்சிலிருந்த லேசான குறும்புத்தனம் காணாமல் போயிருந்தது. அவள் பார்வையிலிருந்த அன்னியோன்னியம் காணாமல் போயிருந்தது.ஆனால் இவை எல்லாவற்றையும் மீறி அவளிடம் புதிதாகத் தென்படத் துவங்கியிருந்த பக்குவமும் கண்ணியம் கலந்த கம்பீரமும் பிரமிப்பைக் கூட்டியது. கிளம்பும் போது அவளைத் தேடிப் பார்த்துக் காணாமல் சொல்லிக் கொள்ளாமலே தான் கிளம்பினேன்.

———–

மாமா வீட்டின் தெருவுக்குப் போகும் பிரதான சாலையிலிருந்த அந்தத் திரையரங்கம் எந்த வித மாறுதல்களுமற்று அப்படியே இருந்தது. இரும்புக்குருவி என்று தெலுங்கிலிருந்து மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்ட படம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

அப்பாவிடம் நானும் மாமாவிடம் தீபாவும் அவள் அக்காவும் அடம் பிடித்து, தமிழில் டப்பிங் செய்யப்பட்ட ராட்சதப் பட்டாம்பூச்சியொன்றைப் பற்றிய படத்தைத் தனியே போய்ப் பார்த்ததும், படம் முழுவதும் அருகில் அமர்ந்திருந்த தீபா, “அய்யோ… எவ்ளோஎ பெருசுல்ல அந்த பூச்சி? யப்பா எப்புடி அந்த பொண்ணு அது மேல உக்காந்து போவுதுல்ல?” என்று வெகு இயல்பாய்த் தொட்டுத் தொட்டுப் பேசியபடி இருந்ததும், படம் முடிந்து வீட்டுக்குப் போகையில் சுற்றிலும் தெரு நாய்கள் நின்று குரைக்க, என் பயத்தை வெளிக்காட்டாமல் தைரியமாய் அவர்களுக்காக நடித்ததும் கண் முன் வந்து போனது.

———-

“யேய் தீப்சு….எப்டி இருக்க?” சங்கடமாய்ப் புன்னகைத்தேன். அவளுக்கும் அதே சங்கடம் இருந்தது கண்களில் புலப்பட்டது. “ நல்லாருக்கேன். நீ எப்படி இருக்க?”

“நான் நல்லாருக்கேன்” என்றபடியே தீபராணியை ஒட்டி நின்றிருந்தவரை ஏறிட்டேன். புரிந்தவளாக , “ இது ப்ரதீப். என் கலீக்” என்று அறிமுகப்படுத்தினாள். அதைச் சொல்லும் போது அவள் கண்கள் மெல்லத் தாழ்ந்தன. சூழ்நிலையைச் சகஜமாக்கும் பொருட்டு ப்ரதீப்பைப் பார்த்து வலிந்து சிரித்து “ நான் தீபாவோட கஸின்”என்று கூறிவிட்டு “எந்த ஸ்க்ரீன்? என்றேன்

கையிலிருந்த மொபைலை எடுத்துப் பார்த்து “ஸ்க்ரீன் 5 “என்றதும் ஒரு ஆசுவாசப் பெருமூச்சு வெளிப்பட்டது. “எனக்கு ஸ்க்ரீன் 9. சரி தீபா. எனக்கு டைமாயிடுச்சு. அப்புறம் பார்ப்போம்” என்று நகர்ந்தேன்.

அதற்கு அடுத்து வந்த நாட்களில் காரணமே இல்லாமல் நண்பர்களிடம் சண்டை போட்டுக் கொண்டும் அம்மாவிடம் போனில் எரிந்து விழுந்து கொண்டும் ஏன் ஒரு விதமான சிடுசிடுப்பில் இருக்கிறேன் என்று புரியாமல் சுற்றிக் கொண்டிருந்தேன்.

———–

மாமா வீட்டுத் தெருவை அடைந்து விட்டிருந்தேன். தெரு முனையிலிருந்தே ஷாமியானாப் பந்தலும் வாசலில் போடப்பட்டிருந்த நாற்காலிகளும் தெரிந்தன. அங்கிருந்தே நான்  வருவதைப் பார்த்து விட்ட வயதான சிலர், அவர்கள் நினைக்கும் ஆள் தானா நான் என உறுதி செய்து கொள்ள , அருகில் செல்லும் வரை என்னையே உற்றுப் பார்ப்பது தெரிந்தது.

அந்தக் கூட்டத்தில் தெரிந்த உறவுக்கார முகம் ஏதேனும் தெரிகிறதா என்று தேடினேன். அப்பா இருப்பாரென்று நினைத்தேன். காணவில்லை. ஏதேனும் வேலையாய் இருப்பார். யோசனைகளோடு நடந்து வீட்டு வாசலை அடைந்தேன்.

ஏனோ உள்ளே போகாமல் அங்கிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்தேன். நான் அமர்வதற்காகவே காத்திருந்தது போல் , முகம் மட்டும் நினைவில் இருந்த, பெயர் நினைவிலில்லாத, சற்றே தூரத்து உறவினர்கள் இரண்டு பேர் வந்து  என்னருகில் அமர்ந்து கொண்டு பேச்சுக் கொடுக்கத் துவங்கினர்.

ஒரு வகையில் அது ஆசுவாசமாய் இருந்தது. உள்ளே போய் மாமாவை, தீபராணியைப் பார்ப்பதை இன்னும் சில மணித்துளிகள் தள்ளிப் போடும் பலவீனமான முயற்சி. ஆச்சரியமாய் என்னைப் பற்றி அவர்களுக்குத் தெரிந்திருந்தது. என் வீட்டைப் பற்றியும் வேலையைப் பற்றியும் குழந்தையைப் பற்றியும் ரம்யாவைப் பற்றியும் நிஜமான அக்கறையுடன் விசாரித்துக் கொண்டிருந்தனர்.அப்பா சொல்லியிருக்கக் கூடும்.

உரையாடலின் நடுவே யதேச்சையாக விழுந்த தீபராணியின் பெயர் கவனத்துக்கு வந்ததும் மீண்டும் நினைவுகள் நழுவின. தீபராணி தன் காதலை வீட்டில் சொன்ன போது பெரும் பிரச்னை வெடித்தது. மாமாவும் அத்தையும் தினந்தோறும் சண்டை போட்டார்கள். அவள் கொஞ்சமும் மசியவில்லை. அவள் பிடித்த பிடியில் ஸ்திரமாக நின்றாள். கடைசியில் அத்தையும் மாமாவும் தான் இறங்கி வரும்படி ஆயிற்று.

“எப்படிடா இருக்கே?”

“நல்லா இருக்கேன் தீபா”

“எல்லாம் கேள்விபட்டிருப்பேன்னு நினைக்கிறேன்”

“கேள்விப்பட்டேன் தீபா. கங்கிராட்ஸ்.”

“நேர்ல வந்து கூப்பிடலையேன்னு நினைச்சுக்காத. இதையே பர்சனல் இன்வைட்டா எடுத்துக்கோ. கண்டிப்பா கல்யாணத்துக்கு வந்துடுடா” என்றாள்.

“கண்டிப்பா” என்றேன்.

போகவில்லை.தீபராணியின் திருமணத்துக்குப் பின் அவளுடனான தொடர்பு இன்னமுமே குறைந்து போனது.

வேலையிலும் தீபராணிக்குப் பின்னான சிறு சிறு ஈர்ப்புகளையும் தாண்டி, வீட்டில் பெண் பார்க்கச் சொல்லி அதற்கான முயற்சிகள் ஆரம்பமாகியிருந்த சமயம் ஆச்சரியத்திலும் ஆச்சரியமாய் ஒரு நாள் தீபராணியிடமிருந்து குறுஞ்செய்தி வந்தது.

“எப்படிடா இருக்கே? வேலையெல்லாம் எப்படி போகுது?பொண்ணு பாக்கறதா சொன்னாங்க அத்தை.  டிலே ஆகுதுன்னு கவலைப்பட்டுக்காதே.எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கும்.”

“அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்ல, ஐம் பைன். நீ எப்படி இருக்க தீபா? ஹஸ்பண்ட் எப்படி இருக்காரு?”

“எல்லாரும் நல்லாருக்கோம். அது சரி அதென்னடா தீபா தீபான்னு? தீப்ஸ்னு எப்போவும் போல கூப்பிடு”

இப்படியாக எங்களுக்கிடையேயான சம்பாஷனைகள் ஒரு மரியாதையான இடைவெளியில் மீண்டும் தொடர்ந்தன. ஆனால் எங்களுக்கிடையேயான உரையாடலில் சர்வ நிச்சயமாய் ஏதோ ஒரு வித்தியாசத்தை உணர்ந்தேன். இடைக்காலங்களில் காணாமல் ஆகியிருந்த பால்யத்தின் பரிவும் வாத்சல்யமும் அக்கறையும் நிச்சயம் அவள் குரலில் கலந்திருந்தது. அதன் கூடவே அவளது கம்பீரமும் முதிர்ச்சியும் சேர்ந்து வேறு ஒரு பரிமாணத்தில் தீபா தெரிந்தாள்.

——

“சொல்லு தீப்சு எப்படி இருக்க? ப்ரதீப் எப்படி இருக்காரு?”

“எல்லாம் நல்லாருக்கோம். உன் பேஸ்புக் போஸ்ட் பாத்துட்டு தான் கால் பண்ணேன்.”

“எந்த போஸ்ட்டு?”

“பிக் பேங் தியரி தான் இருக்கறதுலயே சிறந்த ஷோன்னு போட்டு வெச்சிருக்க? போன வாட்டி நாம பேசும் போது ப்ரண்ட்ஸ் தான் பெஸ்ட்டுன்னு சொன்ன?”

“ரெண்டும் தான். காரணமிருக்கு.”

உரையாடல் டி வி நிகழ்ச்சிகளைப் பற்றித் தொடர்ந்து நட்பையும் நண்பர்களையும் பற்றிப் பேசி, ஊரைத் தொட்டு, தோப்புகள், வாய்க்கால்கள் என்று நீண்டு பால்ய நாட்களில் வந்து நின்று உறைந்து போன காலத்தைக் கண்ணாடி வழி பார்ப்பது போன்ற பிரமையைத் தந்தது.

———-

மின்விசிறிக் காற்றில் அலைந்தாடும் மயிர்த்துணுக்கு போல் அடி மனதின் ஏதோ ஒரு இழையில் சுழன்றபடி இருந்த இனம் புரியாத ஒரு ஏக்கம் ரம்யாவைப் பெண் பார்த்துச் சம்மதம் சொல்லி, நிச்சயத்துக்கும் திருமணத்துக்கும் இடைப்பட்ட நாட்களில் அவளுடனான உரையாடல்களின் போது  இன்னும் வலுவாகி, திருமணத்தின் போது உச்சக்கட்டத்தை அடைந்து பெண் வீட்டார் மாப்பிள்ளைக்கு உடல் சுகமில்லையோவெனப் பதறி விசாரிக்குமளவுக்குப் போனதும் சுதாரித்துக் கொண்டேன்.

———-

சட்டென்று தோளில் கை விழுந்ததும் நினைவிலிருந்து நிகழுக்கு வந்தேன். அப்பா நின்றிருந்தார். ” நீ எப்படா வந்த?” என்றார். கேட்கும் தொனியிலேயே “உள்ள வராம் இங்க என்ன பண்ணிட்டிருக்க” என்ற கேள்வி ஒலித்தது. கண்ணாலேயே உள்ளே போகுமாறு சைகை காட்டி விட்டு விலகிப் போனார்.

இதற்கு மேலும் தவிர்க்க முடியாது என்று  எழுந்தேன். வாசல் படிகளிலும் உறவினர் கூட்டம் நிறைந்திருந்தது. ‘ அந்தப் புள்ள தான் பாவம். அழுவறதுக்கு கூட நேரமில்லாம சுத்தி சுத்தி வேலை பாக்குது. ஒரு சொட்டுத் தண்ணியில்லையே கண்ணுல பாவம்.” என்று இரு பெண்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தது காதில் விழுந்தது. அவர்கள் தீபராணியைப் பற்றித் தான் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது புரிந்தது.

அடி வயிறு லேசாகக் கலங்கியது. மெல்லப் படியேறி உள்ளே நுழையும் போதே லேசான அழுகைச் சத்தம் காற்றில் கலந்திருந்தது. இரவிலிருந்தே அழுது கொண்டிருப்பதால், அழுகையின் சப்தம் தணிந்து, விசும்பல்களும் பெருமூச்சுகளும் கூடச் சில கிசுகிச்சுப்பான உரையாடல்களும் கூடக் காதில் விழுந்தன.

மாமா குளிர் பெட்டிக்குள்  இருந்தார். குளிர் பெட்டியின் தலைமாட்டில் விளக்கு ஒன்று எரிந்து கொண்டிருந்தது. மின்விசிறி அணைக்கப் பட்டிருந்தது.அருகே அத்தையும் தீபராணியின் அக்காவும் அமர்ந்திருந்தனர்.

மாமாவின் முகத்தை ஓரிரு நொடிகள் பார்த்தவன், குற்ற உணார்ச்சி உந்தித் தள்ள சுற்றிலும் பார்த்து தீபராணியைத் தேடினேன். அவளைக் காணவில்லை. மீண்டும் மாமா முகத்தைப் பார்க்கத் துவங்கினேன்.

உள்ளறை வாசலில் சலனம் தெரியவே நிமிர்ந்து பார்த்தேன் தீபராணி நின்றிருந்தாள். வியர்வையில் குளித்திருந்தாள். இரவு முழுதும் தூங்காததால், கண்கள் களைப்புற்றுச் சிவந்திருந்தன. புறங்கையால் நெற்றியில் விழுந்த முடியை ஒதுக்கிக் கொண்டே மெல்லக் குளிர் பெட்டியின் அருகே வந்தவள், “வா” என்பது போல் என்னைப் பார்த்துத் தலையசைத்தாள்.

பதிலுக்கு லேசாகத் தலையசைத்தேன். சில நொடிகள் குனிந்து மாமாவின் முகத்தைப் பார்த்தவள் நிமிர்ந்தாள். கண்களில் நீர் நிறைந்திருந்தது. நாசி விடைத்துக் கொண்டிருந்தது.

மதகுகளைத் திறந்ததும் அடித்துச் சுழற்றும் அணை நீர் போல் சட்டென்று என் மேல் சாய்ந்தவள் பெருங்குரலெடுத்து அழத் துவங்கினாள். அவள் கண்ணீரும் எச்சிலும் சட்டையை நனைத்தன. உள்ளுக்குள் ஏதோ உடைந்து போக, மெல்லக் கைகளை உயர்த்தி, அவள் முதுகைச் சுற்றி அணைத்தேன். மெல்லத் தடவிக் கொடுத்தேன். சீயக்காயும் அஸ்வினி தேங்காயெண்ணெயின் மணமும் நினைவினின்றும் புகை போல் எழுந்து நாசியை ஆக்கிரமித்தது.

அவள் அழுகை நீடித்த நிமிடங்கள் நகராமல் நிற்பது போல் தோன்றியது மெல்ல மெல்ல என் கண்களிலும் நீர் நிறைந்து மறைத்தது.அழுகையின் வீரியம் சற்றே குறைந்தாற் போலிருந்தது. மெல்ல அவளை விலக்கினேன். கண்களோடு சேர்த்துக் கன்னங்களை அழுந்தத் துடைத்தேன். அவள் தலை மேல் மெல்லக் கை வைத்து அழுத்தினேன்.

பின்திரும்பிப்பார்க்காமல்வெளியேவந்தேன். சட்டை  முழுவதும்வியர்த்துநனைந்திருந்தது. அதில்தீபராணியின்வியர்வையும்இருந்தது. தேநீர்குடித்தால்தேவலாம்போலிருந்தது. மெல்லப் படியிறங்கிக் குளத்துத்திருப்பத்தின்தேநீர்க்கடையைநோக்கிநடக்கத்துவங்கினேன். தெருமுனையைத்திரும்பும்போதுயாரோபின்னாலிருந்துஅழைப்பதுபோல்இருந்தது. திரும்பிப்பார்க்கவில்லை.

ஹரீஷ் கண்பத்

அம்மா காலையிலேயே மதிய உணவுக்குத் தயார் செய்யத் துவங்கியிருந்தாள். கிராமம் என்ற நிலையிலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் சிறுநகரமாய் மாறிக் கொண்டிருக்கும் இது போன்ற ஊர் ப்ரியாவுக்குப் புதிது. நகரத்திலேயே பிறந்து வளர்ந்தவள். நகரத்திலிருக்கும் எல்லாமும் இங்கேயும் வரத் துவங்கி விட்டாலும் ஒரு மெல்லிய இழையில் இரண்டும் வித்தியாசப்பட்டுக் கொண்டே இருப்பது இயல்புதான்.

அதன் பல சாட்சிகளுள் ஒன்றாய் சின்னச் சின்னக் கூரை வேய்ந்த வீடுகளையும், மாலையானால் வாசலில் கயிற்றுக் கட்டிலைப் போட்டுக் கொண்டு அரட்டை அடிக்கும் சனங்களும், வழியில் தென்படும் எல்லா வீடுகளிலிருந்தும் உணவுண்ண அழைப்பும் என்று பார்த்துப் பார்த்துக் கண்கள் விரிய ஆச்சரியப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் ப்ரியா.

மெல்ல வெளியிறங்கிப் படலைத் திறந்து கொண்டு நடக்கத் துவங்கினோம். முந்தைய நாளின் கோடை மழை இலை செடி கொடிகளைத் துடைத்து வைத்திருந்தது. பச்சை மணம் வீசிக் கொண்டிருந்தது. ஆளரவமற்ற சாலையை ப்ரியா வெகுவாக ரசித்தபடி நடந்து கொண்டிருந்தாள். அவ்வப்போது கடக்கும் எக்ஸல் சூப்பர் அல்லது எம் 80 யின் ஒலிகள் தவிர காற்று அமைதியாயிருந்தது.

பத்து நிமிட நடையில்தானிருந்தது கோவில். திடீரென்று வெயில் காணாமல் போய் மேகம் மூட்டம் போட்டது. சட்டென்று சுதாரிப்பதற்குள் சடசடவெனத் தூறல் விழத் துவங்கியது. வேகமாய் அருகிலிருந்த மரத்தடிக்கு ஓடி நின்றேன். ப்ரியாவும் பின்னோடு ஓடி வந்தாள்.

“ மழை பெய்யும்போது மரத்தடில நிக்கக் கூடாது தெரியும்ல. சய்ன்ஸ்” என்றாள் மூச்சு வாங்கலின் நடுவே சிரித்துக் கொண்டே. அவள் நெற்றியிலிருந்து பிரிந்திருந்த ஒற்றை முடியின் நுனியில் அமர்ந்திருந்த மழைத்துளி எப்போது வேண்டுமானாலும் கீழே விழக் கூடும்.

“ இது பாஸிங் க்ளவுட்தான். உடனே நின்னுரும் பாரு மழை,” என்று நான் சொல்லி முடிக்கச் சட்டென்று தூறல் நின்றது. அசட்டுப் பெருமையாயிருந்தது எனக்கு. மீண்டும் நடையைத் தொடர்ந்தோம். வழியில் கோமதியக்காள் எதிர்ப்பட்டாள். இதான் சம்சாரமா, என்றாள். ப்ரியாவின் கன்னத்தை வருடினாள். குசல விசாரிப்புகள் முடிந்து “தம்பி வூட்டுக்கு எப்ப சாப்புட வர்ற? ந்தா இன்னிக்குதான் வர்றது” என்றாள்.

எனக்குப் பிறக்கும் குழந்தையின் சிரிப்பு இப்படி இருந்தால் எவ்வளவு அழகாயிருக்கும் என்று சட்டென்று தோன்றியது கோமதியக்காவின் சிரிப்பைப் பார்த்து. அவ்வளவு துலக்கம். சிரித்துச் சமாதானம் சொல்லிக் கடந்தேன்.

பத்து நிமிடம் நடந்து கோவிலை அடைந்தோம். “இந்த ஊர்ல இவ்ளோ பெரிய கோவிலா?” என்றாள் வியப்பாய், செருப்பைக் கழற்றியபடியே. பிரதான சன்னிதி கூட்டமின்றி இருந்தது. ஓரிருவர் நின்றிருந்தனர். ஒரு சிறுவன் அவனைவிடச் சின்னப் பெண் ஒன்றை சிரமப்பட்டுத் தூக்கி மணி அடிக்க வைக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அர்ச்சகர் தரிசனம் செய்வித்துவிட்டு பிரசாதம் கொடுக்கையில் கல்யாணம் பற்றி விசாரித்தார். நல்லபடியாய் முடிந்தது சந்தோஷம், என்றார். பிரசாதம் வாங்கிக் கொண்டு அகன்றோம். கோவிலைச் சுற்றி வரும்போது பின்புறமிருந்த அரச மரத்தடி நாகரை வணங்கிக் கொண்டோம். அவ்வளவு பெரிய அரசமரத்தை விடுத்துச் சற்றுத் தொலைவில் சுவர் விரிசலில் லேசாய்க் கீறிக் கொண்டு முளைத்திருந்த அரசஞ்செடி மீது கவனம் பதிந்தது. அது லேசான காற்றில் சிலிர்ப்பது போல் அசைந்தது முதல் துளி மழை உடம்பில் பட்டதும் வரும் சிலிர்ப்புக்கொப்பாயிருந்தது.

அரச மரத்தின் பின்புறம் எங்கிருந்தோ வந்திருந்த ஒற்றை ஆடு முன்னங்கால்களில் எக்கித் தழை தின்ன முயன்று கொண்டிருந்தது. மெல்லப் பிரகாரச் சுற்றை முடித்து விட்டுக் கோவில் வாசலுக்கு வந்தோம்.  கோவிலின் அகன்ற திண்ணையைப் பார்த்ததும், “கொஞ்ச நேரம் உக்காந்துட்டுப் போவோம்” என்றேன். திண்ணையில் காலைத் தொங்கப் போட்டுக் கொண்டு உட்காராமல் உட்தள்ளிச் சுவரில் சாய்ந்து சப்பணங்காலிட்டு அமர்ந்தோம். வெயில் தெரியவில்லையென்றாலும் திண்ணைக்கென வேயப்பட்டிருந்த கூரையின் நிழல் அலாதியாயிருந்தது.

சற்றைக்கெல்லாம் மீண்டும் சடசடவெனத் தூறல். “இதுவும் உங்க ஊர் மழை தானே? இது எப்ப நிக்கும்னு சொல்லு” என்றாள் ப்ரியா என்னைப் பார்த்துக் குறும்பாக. அவள் “உங்க ஊரு மழை” என்று சொன்ன பதம் பிடித்திருந்தது.  தூறல் கோடுகளினூடே மெதுவாக ஒரு எக்ஸல் சூப்பர் கடப்பது தெரிந்தது. கோவிலைக் கடக்காமல் நின்றது. வண்டியிலிருந்து இறங்கி வரும் வெள்ளை வேட்டி மனிதரின் நடையை எங்கோ பார்த்தது போலிருந்தது.

அருகில் வர வர நீர்க் கோடுகளை மீறி ஆள் அடையாளம் தெரிந்தது. ரங்கன் பெரியப்பாதான். என்னைப் பார்த்து விட்டிருக்கிறார். புன்னகையுடன் வந்தார். மழை அவரை ஒன்றும் செய்யவில்லை. திடீரென்று அவர் அருகில் வருவதற்குள் கோவிலுக்குள்ளே தரையில் நீர்த் துளிகள் விழுந்து தெறிப்பதைக் காண வேண்டும் என்று ஆவல் எழுந்தது. திரும்பி உள்ளே பார்ப்போமா என்று யோசனையினூடே பெரியப்பா வந்து சேர்ந்து விட்டார்.

“என்னாடா எப்பிடி கீற” என்றார். சங்கடமாய் நெளிந்தேன்.  “நல்லாருக்கேன் பெரிப்பா” என்றேன். ப்ரியாவிடம் “என் பெரிப்பா” என்றேன். அவள் புருவம் சுருக்குதலில் “இவர் கல்யாணத்துக்கு வரலியே?” என்ற கேள்வி தெரிந்தது.

“இதான் உன் சம்சாரமா. வணக்கம்மா. நல்லாக்கீரியா?” என்றார் நிறைவாக. “நல்லாருக்கேங்க” என்றாள், என்ன சொல்லி அழைக்க வேண்டுமென்ற குழப்பத்தில் எந்த உறவு முறையும் கூறாமல். மழை விட்டிருந்தது. கூரையின் நுனியிலிருந்து நீர் சொட்டிக் கொண்டிருந்தது.

“செரி நட வீட்டுக்கு போவலாம்” என்றார். திடுக்கிட்டேன். “அது… வந்து… பெரிப்பா” என்று இழுத்தேன். “என்னாடா இழுக்குற. உங்கப்பன் என்னிய கல்யாணத்துக்கு கூப்புடலன்னு எனக்கு வருத்தம்தான். அதுக்கு நீ என்னா செய்வ. பெரிம்மா பாத்தா சந்தோசப்படுவாடா. என்னா வரியா” என்றார்.

அவர் அழைப்பின் தொனியில் “தயவு செய்து வாயேன்” என்ற விண்ணப்பமிருந்தது. ”சரி பெரிப்பா போலாம்… ஆனா சாப்பாட்டுக்கு….” என்றேன்.

“அது தெரியும். உங்கம்மா ஏற்கனவே செய்ய ஆரம்பிச்சிருப்பாங்க. நீ அங்கயே சாப்புடு. நம்மூட்ல எதுனா கலரு கிலரு முறுக்கு சாப்புட்டு போ. இல்ல காப்பித் தண்ணிதான் குடிச்சிட்டுப் போ. இன்னொரு நாளிக்கி சாப்டுக்கலாம். என்னா ஓகேதான” என்றார். என்ன ஒரு புரிதல். அந்த நொடி பெரியப்பாவைத் தோளோடு அணைத்துக் கொள்ள வேண்டும் போல் தோன்றியது.

“செரி. உனுக்குதான் வீடு தெரியும்ல. ந்தா அஞ்சு நிமிசம் நடந்தா வருது. நீ நடந்து வந்துர்றியா. நான் மருமவளக் கூட்டிகினு வண்டில போறன் முன்னாடி. என்னாமா வரியா” என்றார். ப்ரியா என்னைப் பார்த்தாள். மெல்லக் கண் காட்டினேன்.

“சரிங்க போலாம்” என்று வெகு இலகுவாகக் கிளம்பி விட்டாள். அவர்கள் இருவரும் வண்டியில் ஏறிக் கோவில் முனை தாண்டி மறைந்ததும் நடக்கத் துவங்கினேன். இப்படி மழை அவ்வப்போது நீர் தெளித்து இந்தச் செடிகளையெல்லாம் மேலும் மேலும் பச்சையாக்கிக் கொண்டிருக்கிறதே, ஒரு கட்டத்தில் இதற்கு மேல் செடியில் பச்சைக்கு இடமில்லை என்று செடியில் பட்டு வழியும் நீரெல்லாம் பச்சையாய் வழியப் போகிறதென்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

நினைத்தவுடன் திரும்பி சாலையோரச் செடியைப் பார்த்தேன். அமைதியாயிருந்தது. பெரியப்பா இந்த ஐந்து நிமிட வண்டிப் பயணத்திலேயே ப்ரியாவுக்கு எங்கள் குடும்பக் கதையையும் அப்பாவுக்கும் அவருக்குமான உப்பு பெறாத ஏதோ ஒரு கவுரவச் சண்டை பற்றியும் அதனால் உண்டான பத்து வருஷப் பகை பற்றியும், ஆடு பகை குட்டி உறவு கணக்காகப் பெரியப்பா என்னையும் என் தம்பிகளையும் உறவாடுவதைப் பற்றியும் என் அப்பாவும் பெரியப்பாவின் பெண் மீது பாசமாயிருப்பதைப் பற்றியும்  விவரித்திருக்கக் கூடும்.

பெரியப்பா வீட்டுக்குப் போனால் தெரியும். பெரிய்ப்பா வீடு கோவிலுக்கு அருகிலேயே இருந்தது. ஐந்து நிமிஷ தூரம். இவ்வளவு அருகருகே இருந்து கொண்டு எப்படி பகையை தினந்தோறும் காலையில் எழுந்ததும் நினைவுபடுத்திக் கொண்டு அதை உயிர்ப்புடன் வைத்திருக்க முடிகிறதென்று ஆச்சரியமாயிருந்தது. யோசனையினூடே நடந்ததில் பெரியப்பாவின் வீடு வந்து விட்டது.

பால்யத்தில் நான் பார்த்த பெரியப்பா வீட்டின் வாசல் வேலிப் படல் இரும்பு கேட்டாக மாறியிருந்தது. உள்ளே வீட்டுக்குச் செல்லும் வழிகூட சிமெண்ட் வேயப்பட்டிருந்தது. கூடையைத் திறந்து விட்டிருப்பார்கள் போல. கோழிகள் ஆங்காங்கே சிதறிச் சுற்றிக் கொண்டிருந்தன. ப்ரியா பெரியப்பாவுடன் வாசலிலேயே நின்று கொண்டிருந்தாள்.

கேட்டைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைந்தேன். சரியாக பெரியம்மா வெளியே வந்தார். முகத்தில் அவ்வளவு மலர்ச்சி. பாதி வழியிலேயே மறித்தார். வாடா இப்பதான் இந்த கெழவிய பாக்கறதுக்கு வழி தெரிஞ்சிதா, என்று என் கன்னம் வழித்தார். பின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு அழைத்துப் போனார். பெரியம்மா கொஞ்சம்கூட மாறவில்லை. வாசலுக்குச் சென்றதும் நிப்பாட்டினார்.

“இங்கயே நில்லு வரேன். இது யாரு உன் சம்சாரமா. அழகா இருக்கா. நல்லாருங்க ரெண்டு பேரும். இந்தா வந்துர்றேன்,” என்று உள்ளே போனார். லேசான பரபரப்பு இருந்தது அவர் நடையில். உள்ளிருந்து இன்னதென்று இனம் பிரித்தறிய முடியாத ஏதோ ஒரு உணவு அடுப்பில் கொதித்துக் கொண்டிருக்கும் வாசனை வந்தது.

ஆரத்தித் தட்டுடன் வந்து வரவேற்றார் பெரியம்மா. “கல்யாணம்லா நல்லபடியா நடந்துச்சா” என்றார். “போயி அவங்களுக்கு காப்பி போடு”, என்று பெரியம்மாவிடம் சொன்ன பெரியப்பா, “காப்பி குடிக்கிறிங்கள்ல?” என்றார் எங்களைப்  பார்த்து. தலையசைத்தோம். “இந்தா போறேன் இருங்க. பையன் வந்துகுறான் வூட்டுக்கு. இன்னா அவசரம்” என்று என் அருகில் வந்து கன்னத்தை வழித்தாள்.

சிறு வயதில் மடியில் போட்டுத் தூங்கப் பண்ணிய பெரியம்மாவின் சேலை வாடை மீண்டும் இத்தனை வருடங்களுக்குப் பின் இவ்வளவு அருகே. நிமிர்ந்து பெரியம்மாவைப் பார்த்தேன். கண்கள் மின்னிக் கொண்டிருந்தன. இவ்வளவு சந்தோஷம் தாங்காது என்பது போல இருந்தது அவளின் செய்கைகள்.

வீட்டின் பின்புறம் ரயிலின் ஓசை கேட்டது. பெரியம்மா விலகி சமையலறைக்குள் நுழைந்தார். “சின்ன வயசுல இங்க பெரியப்பா வீட்டுக்குப் பின்னால இருக்கற காம்பவுண்டு செவுரு எகிறி குதிச்சிதான் நானு பாஸ்கரெல்லாம் ரயில்வே கிரவுண்டுல போயி விளையாடுவோம்,” என்றேன் ப்ரியாவிடம்.

“அந்த செவுரெல்லாம் இப்ப ரொம்ப பெருசா கட்டிட்டானுக. அப்புறம் அந்த ரயில்வே ஸ்டேசன் வாசல்லருந்து பாய்ஸ் ஸ்கூலு போவோமுல்ல. அந்த ரோட்டையும் ரயில்வே பிராப்பர்டினு சொல்லி கேட்டு போட்டு அந்த பக்கம் போவ முடியாம செஞ்சிட்டானுங்க. இப்ப மெயின் ரோடுல சுத்திகினு ஆனந்தா ஓட்டலாண்ட போயிதான் பாய்ஸ் ஸ்கூல் போவணும். இல்லனா ட்ராக்குலயே நடந்து போவணும்,“ என்றார் பெரியப்பா.

ஏனோ ஊரின் முகம் பெரியப்பா சொன்ன ஒரு வாக்கியத்தில் சட்டென்று மாறி விட்டது போலிருந்தது. “ பாஸ்கர் எங்க?” என்றேன். இன்னும் சகஜமாய்ப் பெரியப்பா என்று அழைக்க வாய் வரவில்லை. “அவன் நால் ரோடு வரைக்கிம் போயிருக்கறான். வந்துருவான்” என்று அவர் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே எம் 80 சத்தம் கேட்டது.

வ்ண்டியை நிறுத்தி விட்டு உள்ளே வந்தவன் எங்களைப் பார்த்ததும் சட்டென்று நின்று விட்டான். சூழலை கிரகித்துக் கொள்ள சில நொடிகள் தேவைப்பட்டது அவனுக்கு. எழுந்து அவனை நெருங்கினேன். தோள் மேல் கை போட்டு அணைத்தேன். “எப்படி இருக்க பாஸ்கரு” என்றேன். தயங்கிப் பின் அவனும் அணைத்தான். “டேய் எப்பிட்றாகீற. நான் நல்லாகுறன். என்றவன் இயல்பாய் ப்ரியாவைப் பார்த்து, “இன்னாமா நல்லாகுறியா” என்று புன்னகைத்தான்.

“பெரியப்பா பையன். எனக்கு அண்ணன். ஆனா பெஸ்டு ப்ரெண்டு,” என்று ப்ரியாவிடம் அறிமுகம் செய்தேன்.

பெரியம்மா காபிக் கோப்பைகளை ஒரு பெரிய தட்டில் வைத்து கூட பிஸ்கட், சீடை, முறுக்கு என்று எதையெதையோ கொண்டு வந்தார். கவனிப்பும் அனுசரிப்பும் பேச்சுகளும் விசாரணைகளும் நீண்டபடியிருந்தன. கவனமாய் அப்பா பற்றிய பேச்சு மட்டும் எழாமல் பார்த்துக் கொண்டார் பெரியப்பா.

நேரமாகி விட்டதென்று சொல்லிக் கொண்டே கிளம்புவதற்கு எழுந்தேன். பெரியப்பா “எப்படி போற?” என்றார். “ நடந்துதான் “ என்றேன்.

“இரு நான் கொண்டு வுடறேன்,” என்றார். திடுக்கென்றது. இதென்ன தர்ம சங்கடம்? “இல்ல… நாங்க ரெண்டு பேரு… நடந்தே….” என்றேன். “அட அதுக்கென்ன. என் வண்டி கீது. பாஸ்கர் வண்டி கீது. போலாம் வா,” என்றார். பாஸ்கரும் குழம்பினான். ஆனால் தயாரானான். விஷயத்தின் வீரியம் புரியாததால் ப்ரியா வேடிக்கை மட்டும் பார்த்தாள்.

“என்ன நடக்கப் போகிறதோ என்ற பயத்துடன் கிளம்பினேன். பெரியப்பா வண்டியில் ப்ரியா ஏறிக் கொள்ள, பாஸ்கருடன் நான் கிளம்பினேன். வீடு நெருங்க நெருங்க குழப்பம் அதிகரித்தது. ஒன்றிரண்டாய்த் தூறல் போட்டுக் கொண்டிருந்தது. போகும்போது இருந்த தூறலை ரசிக்கிற மனநிலை இப்போது இல்லை.

யோசித்து முடியாமல் வீடு வந்து விட்டது. இறங்கிக் கொண்டு எதுவும் சொல்லாமல் மௌனமாய்த் தலையாட்டினேன். அவர்களைக் கிளம்பச் சொல்லி நேரிடையாய்ச் சொல்ல முடியாது. அப்பா வெளியே வந்து விடக் கூடாதென்பதே என் வேண்டுதலாயிருந்தது.

சட்டென்று ப்ரியா, “ உள்ள வாங்க பெரியப்பா,” என்றாள். சொல்லி விட்டு பதிலுக்குக் காத்திராமல் உள்ளே நுழைந்து விட்டாள். ஒரு நொடி என்னைப் பார்த்த பெரியப்பா பின் எதுவும் பேசாமல் உள்ளே நுழைந்தார். உயிர் போய் விடும் போலிருந்தது. இந்த ரயில் வேறு நேரம் காலம் தெரியாது கூவித் திரிந்து கொண்டிருந்தது.

வாசலில் அரவம் கேட்டு அம்மா தான் முதலில் வந்தாள். அதிர்ச்சியை மெல்ல மென்று முழுங்கியவள் “ வாங்கணா. வா பாஸ்கரு,” என்றாள் மெல்லிய குரலில். படி வரை வந்தவரை எப்படி வர வேண்டாமென்று சொல்வது என்பது தவிர அவள் வரவேற்க வேறு காரணங்களில்லை. பயம் அப்பிக் கிடந்தது அவள் கண்ணில்.

“தம்பி நடந்து வர்றன்னு சொன்னான். அதான் எதுக்கு நடக்கணும்னு நாங்க கூட்டினு வந்தோம். கல்யாணமெல்லாம் நல்லா நடந்துச்சா?” என்றார்.

“ஆங்… நல்லா… நடந்துச்சு,” என்றாள் அம்மா. குக்கர் விசிலடித்தது. இப்போது இந்த நொடி சோவென்று பெருமழை பெய்யத் துவங்கி பேச்சுக் குரல்களை அமுக்கி விடாதா என்றிருந்தது எனக்கு.

அப்பா வெளியில் வந்தார். நின்றிருப்பவர்கள் எல்லாரையும் பார்த்தார். பின் அப்பாவின் பார்வை பெரியப்பா மீது நிலை கொண்டது. சில நொடிகள். யுகங்களுக்கான மௌனங்களைத் தமக்குள் பொதிந்து வைத்திருந்த நொடிகள். மீண்டும் குக்கர் கத்தியது. “வா. எப்படிகீற” என்றார் அப்பா பெரியப்பாவைப் பார்த்து.

“ நல்லாகுறன். நீயி?” என்றார் பெரியப்பா.

“ நல்லாதான் இருக்குறன். வா வந்து உக்காரு,” என்றார். பெரியப்பா சுவாதீனமாய் அமர்ந்து கொண்டார்.  “கல்யாணத்துக்கு கூப்புட…” என்று தொடங்கிய அப்பாவை அவசரமாய் இடை மறித்து “அது பரவால்ல” என்றார் பெரியப்பா.

“எப்படிகிற பாஸ்கரு” என்றார் அப்போதுதான் பாஸ்கரைப் பார்த்த அப்பா.

“நல்லாகுறன் சித்தப்பா” என்றான் பணிவாய்.

பின் ஓரிரு வார்த்தைகள் பேசி விட்டு “புள்ளைக்கி கல்யாணம் ஆகிருக்குது. அதான் நம்ம வூட்டுக்கு சாப்புட கூப்புடலாம்னு. நாளைக்கி அனுப்பி வெக்கிறியா?” என்றார். இத்தனை உரையாடல்களின் இடையேயும் இருவரும் ஒருவரையொருவர் கண் பார்த்துக் கொள்ள தவிர்த்தனர்.

“அதுக்கென்னா. வருவான்” என்றார் அப்பா.

“செரி அப்ப நான் கெளம்பறேன்” என்று திரும்பியவர் மீண்டும் ஒரு முறை தயங்கி நின்றார். சட்டென்று அப்பாவின் பக்கம் திரும்பி அவர் தோளைத் தொட்டு, “நீயும் வாயேன். சம்சாரத்தையும் கூட்டினு வா. எல்லாரும் வாங்க. ரெம்ப நாளாச்சி” என்றார். இப்போது அப்பாவின் கண்ணை நேருக்கு நேர் பார்த்தார்.

“செரி என்னா வேல கீதுன்னு பாத்துகினு நாளிக்கி எல்லாரும் வந்துர்றோம். அண்ணியாண்ட சொல்லிரு,” என்றார் அப்பா. மெல்லத் தலையசைத்த பெரியப்பா வாசலை நோக்கி பாஸ்கருடன் நடந்தார்.

நான் பின்னாலேயே சென்றேன். திரும்பி, “வரேன் தம்பி. நாளிக்கி அப்பா அம்மா எல்லாரையும் இட்டுகுனு வந்துரு” என்றார். “சரிங்க பெரியப்பா” என்றேன். மஹை பெருந்தூறலாய் விழத் துவங்கியிருந்தது. கோவில் மணிச் சத்தம் தீனமாய்க் கேட்டது. குக்கர் மீண்டும் சத்தம் போட்டது.  பெரியப்பாவின் வண்டி கிளம்பித் தெருமுனை சென்று திரும்பி மறையும் வரை பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன். ரயில் சத்தம் கேட்கத் துவங்கியது.