பழைமையின் நினைவு – கா.சிவா கவிதை

இலையையுதிர்க்கும் மரமென
வாழ்ந்த மனிதர்களை
உதிர்த்துக் கொண்டேயிருக்கிறது ஊர்

கைவிடப்பட்ட தேன்கூடென
காற்றால் உலைந்துகொண்டிருக்கும் ஊரை
நிறைதேரலை நினைந்து சுற்றும் தேனீயென
சுற்றியபடி திகைக்கிறது இளமையை கடக்கவியலா மனம்

Leave a Reply

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.