குருட்டு ஈ
தேவதச்சன்-

ஆஸ்பத்திரியில்
வெண்தொட்டிலில்
சுற்றுகிறது
இறந்து கொண்டிருக்கின்ற குழந்தையின்
மூச்சொலி
பார்க்கப்
பயமாக இருக்கிறது
சுவரில்
தெரியும் பல்லி
சீக்கிரம் கவ்விக் கொண்டு
போய்விடாதா
என் இதயத்தில்
சுற்றும் குருட்டு ஈயை

oOo

The Blind Fly
Nakul Vac

The last gasps
of the dying child
In a white crib
at the hospital
Swirl
Leaving me
scared to death
That lizard
on that wall
How I wish for it
to snatch in a jiffy
This blind fly
wildly buzzing around
My frantic heart.

oOo

குறிப்பு –

இந்தக் கவிதையில் மூன்று வாக்கியங்கள்.

“ஆஸ்பத்திரியில்/ வெண்தொட்டிலில்/ சுற்றுகிறது/ இறந்து கொண்டிருக்கின்ற குழந்தையின்/ மூச்சொலி/”
“பார்க்கப்/ பயமாக இருக்கிறது/”
“சுவரில்/ தெரியும் பல்லி/ சீக்கிரம் கவ்விக் கொண்டு/ போய்விடாதா/ என் இதயத்தில்/ சுற்றும் குருட்டு ஈயை”

இதில் முதல் வாக்கியத்தை

“ஆஸ்பத்திரியில்/ வெண்தொட்டிலில்/ சுற்றுகிறது/
இறந்து கொண்டிருக்கின்ற குழந்தையின்/ மூச்சொலி/

என்று இரண்டாகவும்

மூன்றாம் வாக்கியத்தை,

சுவரில்/ தெரியும் பல்லி/
சீக்கிரம் கவ்விக் கொண்டு/ போய்விடாதா/
என் இதயத்தில்/ சுற்றும் குருட்டு ஈயை”

என்று மூன்றாகவும் பிரிக்கலாம்.

இது இரண்டு மட்டுமே போதும்- “பார்க்கப்/ பயமாக இருக்கிறது/” என்பது இந்தக் கவிதையில் ஒரு உணர்ச்சி மிகை. மப்ளர், ஸ்வெட்டர் எல்லாம் போட்டுக் கொண்டு கனமான கம்பளி போர்வை போர்த்து, குத்துக்காலிட்டு அமர்ந்திருக்கும் ஒருவன் நடுங்கும் குரலில், “ரொம்ப குளிருது” என்று சொல்வது போன்ற விஷயம். பார்த்தாலே தெரிகிறது, அப்புறம் எதற்கு சொல்ல வேண்டும்? புனைகதையாசிரியர்களுக்கு வேண்டுமானால், “சொல்லாதே, காட்டு,| என்பது சரிப்பட்டு வரலாம், ஆனால் குளிரில் நடுங்கிக் கொண்டிருப்பவன் மிகைகளைக் கண்டு அஞ்ச முடியாது. தியரிகளை லட்சியம் செய்யாமல் பாட்டுடை நாயகனின் தோலுக்குள் புகுவது தனி வித்தை, அதை இந்தக் கவிதையில் பார்க்கிறோம்.

– மொழிபெயர்ப்பிலும் பார்க்கிறோம் என்று சொன்னால், அது மிகையாக இருக்குமா?

தமிழில், “என் இதயத்தில்/ சுற்றும் குருட்டு ஈ” ஆங்கிலத்தில், “This blind fly/ wildly buzzing around/ My frantic heart” என்றாகி இருக்கிறது.

ஒருவரோடொருவர் என்று இருவர் பேசிக் கொண்டே நடந்து செல்கிறார்கள் என்றால் கால்களைக் கொண்டே அவர்களுக்கு இடையே உள்ள இணக்கத்தை ஓரளவு அனுமானிக்கலாம். ஒருவர் போகும் வேகத்துக்கு மற்றொருவர் ஈடு கொடுக்க வேண்டுமென்றால் அவரது கால்களுக்கு இணையாக இவரது கால்களும் நடை போட வேண்டும். பக்கவாட்டிலிருந்து பார்த்தால் இருவரும் ஒரே நேரத்தில் கால்களை எடுத்து வைப்பதைப் பார்க்கலாம், பொதுவாக இந்த ஒத்திசைவு இயல்பாகவே அமைந்துவிடும்- இல்லாவிட்டால் ஒருவர் பின்தங்கி விடுவார், இல்லையா? இதில் கால்களின் உயரமோ நிறை குறையோ எதுவும் ஒரு பொருட்டல்ல. மொழிபெயர்ப்பையும் இது போன்ற உரையாடலாய்க் கொள்ளலாம். நடனத்தில் நாம் காணும் உரையாடல் வேறு, இது நடைப்பயிற்சியின் உரையாடல். நல்ல மொழிபெயர்ப்பு என்பது பொருளுக்கு அப்பால் மொழியின் வேகத்துக்கு ஈடு கொடுக்க முனைவது, இன் தியரி.

லைன் ப்ரேக்குகளில் சற்று தாமதித்துப் படிக்கும்போது, “சுவரில்/ தெரியும் பல்லி/ சீக்கிரம் கவ்விக் கொண்டு/ போய்விடாதா/ என் இதயத்தில்/ சுற்றும் குருட்டு ஈயை” என்பதற்கு இணையான நிதானித்துச் செல்லும் வேகத்தை, “That lizard/ on that wall/ How I wish for it/ to snatch in a jiffy/ This blind fly/ wildly buzzing around/ My frantic heart” என்பதில் பார்க்கலாம். இந்த மொழிபெயர்ப்பு மூல மொழியின் பொருள் மட்டுமல்ல, அதன் மிகைகளையும் அள்ளிக் கொள்கிறது.