தமிழாக்கம்: மைத்ரேயன்

[இங்கிலிஷ் மூலம் பிரசுரமானது ஹார்ப்பர்ஸ் மாகஸீன் மாதாந்திர சஞ்சிகையின் ஏப்ரல் 2018 இதழில். தமிழாக்கம்: மைத்ரேயன்/ மே, 2018]

அவர் மனைவி திருகுவெட்டுப் புதிர்களை^[1]  விடுவிக்க முனைந்திருப்பதைப் பார்க்கையில் நீரெலிகள் (பீவர்கள்) இப்படித்தான் மரக்கட்டைகளை வைத்து வேலை செய்யும் என்று அவருக்குத் தோன்றியிருந்தது. நீங்கள் ஒரு பீவராக இருந்து, மரக்கட்டைகளை வைத்து வேலை செய்தால், இந்த மாதிரி வேலைகளை சாதாரணமாக எடுத்துச் செய்யாதவர்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுக்க உங்களிடம் ஒன்றிரண்டு சொலவடை இருக்கும்: “இரவில் சந்திரனை நோக்கி இருக்கும் பக்கத்திலிருந்து துவங்கு- அப்போது உனக்கு மேலும் நன்றாகப் பார்க்க முடியும்- அங்கிருந்து உள்புறம் நோக்கி வேலை செய்.”

அவருடைய மனைவி சொன்னார், “விளிம்புகளைக் கண்டு பிடிக்கணும்.” விளிம்புகளில் துவங்கு, ஒரு மூலையைப் பூர்த்தி செய், பிறகு உள் நோக்கி நகர். புதிரே, விடையைச் சந்தி. இப்போது அவர் அமர்ந்திருந்த சமையலறையில்தான் (அன்று) அவள் வேலை செய்து கொண்டிருந்தாள். பையன்களோடு அவள் தீர்வு காண முயன்ற புதிர்கள் அந்த மேஜையை விடப் பெரியதாகத் தோன்றின.

இப்போது அந்த மேஜையில் நிறைய காகிதங்கள் இறைந்திருந்தன. கட்டணத்தைக் கேட்டுக் கோரிக்கைக் காகிதங்கள், தனக்கே எழுதிக் கொண்ட குறிப்புகள். மலர் வளையங்களுக்கு கோரிக்கை கொடுத்தாயிற்று.  தனக்குள் ‘நினைவுச்சின்ன மனிதன்’ என்று பெயரிட்டிருந்தவரைப் பார்க்க அவர் வெளியே போயிருந்த போது ரெண்டன் தம்பதிகள் இடையில் வந்து போயிருக்கிறார்கள் போல. அந்த மனிதன் ஒரு சுத்தியல் வைத்திருந்தார். பழைய காலத்து ஆள். ஆனால், அந்த மனிதர் வேலை செய்யும்போது இவர் பார்த்ததில்லை, அனேகமாக அம்மனிதர் அழுத்தப்பட்ட காற்றால் இயங்கும் துரப்பணம் வைத்திருக்க வேண்டும், அதுவும் விலை உயர்ந்ததாக இருக்கும். இதென்ன 1947 ஆ, இல்லையே. அவர் மனைவி பிறந்தது 1975 இல். அவரோ 1977 ஆம் வருடத்தவர்.

பொதிவுள்ள ஓர் அப்பம் காகிதங்களின் நடுவில் அமர்ந்திருந்தது. துயர் போக்கும் உணவு, என்று திருமதி ரெண்டன் இவரிடம் சொல்லி இருந்தார். அவளுடைய கார் இவருடைய வீட்டுக் கார் நிறுத்துமிடத்தில் அடிக்கடி நின்றது, அவள் இருந்த வீடு என்னவோ இருநூறு கஜம் கூடத் தள்ளி இருக்கவில்லை.  அவர் எதையும் ஃபுட்பால் மைதானங்களின் பரப்பளவால் அளப்பார், அவருடைய மகன்கள் இப்போது ஃபுட்பால் விளையாடுகிறார்கள் என்பதால் வந்தது அது. “திருமதி ரெண்டன் நடக்கத்தான் வேண்டும்,” என நினைத்தவர், பொதிந்த அப்பத்திலிருந்து ஒரு துண்டை எடுத்து உண்டார். அவருக்கு அப்போது தோன்றியது, கூடிய சீக்கிரம் ஒரு நாள் தான் வேலைக்குத் திரும்பிப் போக வேண்டி இருக்கும். தான் இன்னும் இறக்கவில்லை என்பதால், பிறர் நாம் உயிரோடு இருக்கிறோம் என்று பாவனையாவது செய்ய வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறார்கள் என நினைத்தார்.

மருத்துவ மனையில், எல்லாரும் தொலைக்காட்சிகளைப் பார்த்தனர். சிலர் சிரித்தனர். யாரும் சிரிக்கக் கூட முடியாத அளவுக்கு வாழ்வு நின்று போய் விடுவதில்லையே- அவரும் கூட ஒன்றிரண்டு தடவைகள் சிரித்திருந்தார். அப்படிச் சிரித்ததை நினைத்தபடி இருக்கையில், கழுவும் ஸிங்கின் மீது குனிந்து அப்பத்தை வாந்தி எடுத்தார். மருத்துவ மனையின் தொலைக்காட்சிப் பெட்டி எப்போதும் ஒரே அலைவரிசையைத்தான் காட்டும், ஏதோ கேளிக்கைத் தொழில் துறை விதிகளின் கட்டுப்பாட்டால் அப்படிச் செய்வது போலிருந்தது.

இந்த விஷயங்களில் தன் மனைவியின் அறிவுறுத்தல்களை நினைத்துக் கொண்டார்.  ஒரு சமயம், மகன் க்ளே நிமோனியாவிலிருந்து மீண்டு வந்து கொண்டிருந்தான், இன்னொரு மகன் டானிக்கு ஒரு பிரச்சினை என்பதால் ஆலோசகரோடு சந்திப்புகள் தேவைப்பட்டன, அப்போது அவருக்கு வேலையும் போய் விட்டது, அதற்கு அவர் மனைவி சொன்னார், “இதையெல்லாம் கொஞ்சம் இலேசா எடுத்துக்குங்க, டெட்.” “நாம இதையெல்லாம் தாண்டிடுவோம்.” டானி பள்ளிக்குப் போய்ச் சேருமுன், குப்பைத் தொட்டிக்குப் பின்னே ஒவ்வொரு நாளும் அடித்துத் துன்புறுத்தப்பட்டுக் கொண்டிருந்தான். அப்புறம் தெரிய வந்தது, அவனே மற்ற சிறுவர்களைக் கேட்டுக் கொண்டதால்தான், அப்படி அடிக்கப்பட்டான் என்பது. அவரோ, அவர் மனைவியோ ஏன் என்று புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை, அந்தக் குழந்தைகளுக்கும் புரியவில்லை, ஆனால் அவர்கள் கேட்டுக் கொண்டபடி செய்தார்கள், காலம் முடிவுக்கு வரும் போது கூட குழந்தைகள் குழந்தைகளாகத்தான் இருப்பார்கள்.

அவர் தன் அம்மாவிடம் பேசுவதை நிறுத்திய பின் மூன்றே மாதங்களில் அவருடைய அம்மா இறந்து போன போது, “இப்ப இலேசா எடுத்துக்குங்க,டெட்,” என்றாள் அவர் மனைவி. அது ஒரு சிறிய வாக்குவாதம்தான், ஆனால் கடல் வாரிக் கப்பல்கள் அடித்தளத்தில் இருப்பதை, அங்கேயே இருந்திருக்க வேண்டியதை, வாரி மேலே கொண்டு வருவது போல ஆகியிருந்தது.

அந்த மாதிரி விஷயங்கள் அப்படியே இருக்க விடப்பட்டிருக்க வேண்டும். ஆனால் அவர் எப்போதுமே ரொம்ப கவலைப்படுபவராக இருந்தார், ரொம்பவே ஆர்வமுள்ளவராக, அனைத்தையும் மேம்படுத்த விரும்புபவராக இருந்தார். அவர் இன்னும் மேலான துணைவராக இருக்க விரும்பினார். அவருடைய மகன்கள் அம்மாவிடம்தான் எதற்கும் போனார்கள். அவர்களைப் பொறுத்த வரை அவருடைய கடமைகள் வேறெங்கோ இருந்தன. ஐஸ்க்ரீமுக்கான ஆள். அவர் மனைவி சிக்கல்களைத் தீர்த்து வைத்த பின், மகிழ்வு தரும் எதற்காவது அவர்களை அழைத்துப் போவது அவர். டெய்ரி க்வீன் ஐஸ்க்ரீம் கடைக்குப் போகும் அந்தப் பயணம் ஒரு புதுத் துவக்கம் என்று பாவனை செய்வது அவர் வேலை. இனிமேல் எல்லாம் நல்லபடியாக நடக்கும். அவர் மேற்பார்வையில் பாதி திருகுவெட்டுப் புதிர்ச் சில்லுகள் சரியாகக் கோர்க்கப்பட்டிருந்தன, ஆனால் அனேகமாக அவரது மனைவியின் அன்பாலும், ஆலோசனையாலும் நடந்ததால், அவளுக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டி இருக்கும்.

கழுவுதொட்டியில் கிடந்த அப்பத்தின் மேற்புறத் துண்டங்களைப் பார்த்தபடி. “தொலையட்டும்,” என்றார். சிரித்தார். தனியாக இருப்பது நல்லது என்று நாம் ஒரு போதும் நினைப்பதில்லை, ஆனால் சிரிக்கக் கூடாத சமயத்தில் சிரிக்கும் சமயங்கள் மட்டும் விதி விலக்கு. அப்பொது நாம் தனியாக இருக்க வேண்டும். அத்தனை துணைதான் அப்போது நீங்கள் வேண்டுவது.

அவருடைய அம்மா இறந்த போது மிஸர்ஸ். ரெண்டன் ஒல்லியாக இருந்தார், பையன்களைத் தன் வீட்டுக்கு அழைத்துப் போயிருந்தார். ட்ரிவியல் பர்ஸூட் விளையாட்டின்போது எப்படி அவள் இவருடன் சரசமாடினாள் என்று சொல்லி இவர் மனைவி கேலி செய்தாள். அந்தப் பகுதியில் மிஸ்டர். ரெண்டன் அப்படி பல உறவுகள் கொள்வது உண்டு என்று பேச்சு இருந்தது. அவர் சார்ல்ஸ் அட்லாஸ் போல இருந்தார், தன் வீட்டுக் கார் வெளி வரும் பாதையில் தண்டால் எடுத்தார். பனிக்காலத்தில் அவரது கார் நிறுத்துமிடத்தில் அறையை உஷ்ணப்படுத்த ஹீட்டர் இருந்ததால் அங்கு தண்டால் எடுப்பார், ஆனால் அதைத் துவங்குமுன், காராஜின் கதவை முதலில் திறந்து வைத்துக் கொள்வார்.

அவர் மனைவிக்கு என்ன நோய் என்று கண்டுபிடிக்கப் படுவதற்குச் சில தினங்கள் முன்னதாக டானி அப்படி மோசமாக மொத்தப்பட்டிருந்தான், சுத்தப்படுத்துமுன் அவனை அடையாளம் காண்பது கடினமாக இருந்தது. சில பத்தாண்டுகள் முந்தைய காலத்தை நினைவுபடுத்திய, அவனுடைய ஸ்டார் வார்ஸ் சட்டை பூராவும் அவன் வாயிலிருந்தும், மூக்கிலிருந்தும் கொட்டிய ரத்தம். அவர் தன் மகனைக் கட்டிக் கொண்டார், ஆனால் அவன் அவரைக் கட்டிக் கொள்ளவில்லை. அவருடைய மனைவி டானியை வேகமாக புறமகற்றி அழைத்துப் போனாள். அவள் அவனை வாழ்வு அறைக்கு (லிவிங் ரூம்) அழைத்துப் போனாள். தன் வாயைத் துடைத்துக் கொண்டு, ஸிங்கைக் கழுவி அதிலிருக்கும் கழிவைத் துகளாக்கும் எந்திரத்தை ஓட விட்டு திருமதி ரெண்டனின் பொதிவு அப்பத்தை இரண்டாம் முறையாக, ஒழித்துக் கட்டியபடி இருந்தபோது, அந்தப் பெயர், லிவிங் ரூம் என்பது, இப்போது அவருக்கு ஒரு அங்கதமாகத் தோன்றியது.

அவர் மனைவி, தன் தோளுக்கு மேலாக அவரிடம் ரகசியமாகச் சொல்லி இருந்தாள், ஏதோ டானிக்கு அது கேட்காது என்பதாகப் பாவித்தவளாக, சூடான, ஈரமான துண்டு ஒன்றைக் கொண்டு வந்து அறையின் கதவருகே வைக்கச் சொன்ன வார்த்தைகள் அவை.

அவர் அதனால் மனம் நோகவில்லை. அவர் ஒரு போதுமே மனம் புண்பட்டதில்லை. ஆனால் சில தினங்கள் கழித்து, பையன்களை சிறுவர் குழுக்களின் பேஸ்பால் பயிற்சிக்கு அழைத்துப் போக விரும்பி இருந்தார். பொதுவாக, அவளுக்கு வேறு வேலைகள் இல்லை எனில் அவர் மனைவி இவற்றுக்குப் போவாள். அப்போது பையன்கள் அவரிடம் பேசினார்கள், பின் இருக்கைகளிலிருந்து அரற்றியபடி இருந்தார்கள்- டானி கூட, அவனுடைய பல் ஒன்று உடைந்திருந்ததால், அவன் பேச்சில் இலேசான ஒரு விஸில் ஒலி கேட்டது. அவர் மனைவி இறந்த பின், அவர் ஒரு துண்டுப் பிரசுரத்தைப் படித்தார், அதில் சிறு குழந்தைகளுக்கு அன்றாடப் பழக்கவழக்கங்கள் சீக்கிரம் மறுபடி ஒழுங்காவது என்பது துரிதமாகத் தேறுவதற்கு எவ்வளவு அவசியம் என்று இருந்தது. ரிடர்ன் ஆஃப் தெ ரொடீன். அந்தச் சொற்களின் சுருக்கப் பெயர் அவருக்கு பிடித்திருந்தது ஆர் ஓ ஆர் (ROR). சிங்கம் உறுமுவது போல, ஒரு எழுத்துதான் குறைச்சல். கொஞ்சம் குறைக்கப்பட்ட சிங்கம்- ஆனால் இன்னும் சிங்கம்தான். அவர் முகச் சவரம் செய்து கொள்கையில் வெட்டிக் கொண்ட போது ஒரு முறை மெலிவாகக் கர்ஜித்திருந்தார், பிறகு முகத்தில் ஒட்டுப் போட்டுக் கொண்டு, பையன்களை அன்றைய சிறுவர் குழுப் பயிற்சிக்கு இட்டுப் போனார். திரும்பி ஒழுங்காகும் வழக்கம்.

இப்போது பின் இருக்கையிலிருந்து பையன்கள் அதிகம் பேசவில்லை. அவர்கள் தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டபோது ரகசியக் குரலில் பேசிக் கொண்டார்கள். திருமதி ரெண்டன் வந்த போது அவளுடன் பேசுவார்கள். அவர்கள் குளித்த போது, அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டு, கைகளைத் தன் மடியில் கோர்த்து வைத்தபடி, அவள் அறை வாயிலில் காத்திருப்பாள். க்ளே முழு வாக்கியங்களைப் பயன்படுத்துவதை நிறுத்தி இருந்தான், அது இயற்கையானது போலத் தெரிந்தது: இன்னொரு மனித ஜீவனை எதிர் கொண்ட போது அவருமே சொற்களைப் பயன்படுத்துவதற்கு தன்னைக் கட்டாயப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டி இருந்தது.

டானியின் முகம் இன்னும் கட்டுப் போடப்பட்டிருந்தது. அப்படி, மருத்துவக் காரணங்களை முன்னிட்டுத்தான், திருமதி. ரெண்டன் அவன் குளியலறையிலிருந்து வெளி வருவதற்குக் காத்துக் கொண்டிருந்தார் போலும். மம்மி திரைப்படங்களில் போரிஸ் கார்லாஃபாக அந்தப் பையன் இருந்திருக்க முடியும்- நிஜமாக ஒரு ஹாலோவீன் தினத்தன்று அவன் போரிஸ் கார்லாஃபாக வெளியே போயிருந்தான், அவனுடைய ஆசிரியர் ஒருவர் அப்படிச் செல்ல அவனை ஊக்குவித்திருந்தார். அந்த ஆசிரியர் குடிப்பார். டானி நிறைய நாட்களில், பள்ளி நேரம் முடிந்த பின்னும் பள்ளியில் தங்கி இருந்தான். அவன் எப்போதுமே படிப்பில் கஷ்டப்பட்டிருந்தான். அவர்கள் அவனிடம் நீ புத்திசாலி என்று சொன்னார்கள், ஏனெனில் சில வகைகளில் அவன் அப்படியும் இருந்தான். திருகுவெட்டுப் புதிர்களைப் பொறுத்தும், எண்கள் சம்பந்தப்பட்டவற்றிலும் புத்திசாலியாக இருந்தான். ஒரு விளையாட்டுக்காரரின் மட்டையடிகளின் சராசரியை மூன்று விநாடிகளுக்குள், பளிச்சென்று அப்படியே சொல்லி விடுவான்.

அந்த ஆசிரியர் டானிக்குக் குடிக்க எதையோ கொடுத்தார். அது சக்தி கொடுக்கும் பானம், அவனுக்குக் கவனம் கூடுவதற்கு உதவும் என்று அவர் சொல்லி இருந்தார். டானிக்குத் தலை சுற்றுவது போல இருந்தது. ஓய்வெடுக்கப் படுத்துக் கொள்ளலாமா என்று கேட்டிருந்தான். ஒரு சோப்புக் கல் மேஜையில் அவன் படுத்திருக்கையில் ஆசிரியர் அவனுக்குக் கையடித்து விட்டார். என்ன நேர்ந்தது என்று அவருக்குத் தெரிந்த போது, அவர் அடுத்த நாள் பள்ளிக்கு சென்று அந்த ஆசிரியரின் தலையை அந்த மேஜையில் மோதினார், அப்போது அந்த மேஜையில் இன்னமும் மகனின் விந்துவின் வெள்ளை தெரிந்ததாக அவருக்குத் தோன்றியிருந்தது, அல்லது விந்து அங்கு இருந்ததாக அவர் கற்பனை செய்திருந்திருக்கலாம். தன் மனைவியிடம் அவர் எதையும் கேட்டுக் கொள்ளவில்லை. அந்த ஆசிரியர் வேலையிலிருந்து நீக்கப்பட்டார். பிறகு ஏதோ தண்டனையும் கொடுக்கப்பட்டிருந்தது. அது என்ன என்பதை அவர் தெரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கவில்லை. அது கேலிக் கூத்தாகத் தெரியலாம். உங்களுடைய பையனுக்கு இப்படி ஒன்று நேர்ந்தால், அந்த ஆசிரியருக்கு என்ன ஆயிற்று என்று தெரிந்து கொள்ள நீங்கள் நிச்சயம் முயல்வீர்கள். அவர் அந்த ஆசிரியரைத் தன் கைகளால் தண்டிப்பதில்தான் கவனம் கொண்டிருந்தார். எல்லாரும் தம் கைகளால் ஏதாவது செய்கிறார்கள்.

அவருடைய மகன் அவரிடம் பிறகு அதிகம் பேசவில்லை. அப்போதுதான் குப்பைத் தொட்டிக்குப் பின்னே உதை வாங்குவது துவங்கியது. க்ளேயாவது அவரிடம் பேசுவான், இருவரும் குடும்ப அறையில் அமர்ந்து பேஸ்பால் விளையாட்டுகளைத் தொலைக்காட்சியில் பார்ப்பார்கள், டானியும் அவன் அம்மாவும் படுக்கை அறையில் இருப்பார்கள். நோய் கண்டு பிடிக்கப்பட்டது அவருக்கு முன்னமே, டானிக்குத் தெரிந்திருக்கலாம். அதனால்தான் அவன் தன் அம்மாவோடு நிறைய நேரம் தங்கினான் போலிருக்கிறது. மீதமிருக்கும் விநாடிகளை எல்லாம் உறிஞ்சிக் கொள்கிறவன். உங்களுக்குச் சில விஷயங்கள் தெரிய வரும்போது நீங்கள் நேரத்தைப் பதுக்கி வைக்க விரும்புகிறீர்கள்.

 

அவர்கள் மூன்று பேர்கள்தான் (வீட்டில்) என்றான பிறகு, ஒவ்வொரு வெள்ளிக்கிழமையும் வரும்போது ஒரு புது பொதிவு அப்பம் காத்திருந்தது. அவர்களுடைய தனிப்பட்ட அப்பம் தயாரிப்பவராக எத்தனை நாட்கள் ரெண்டன்கள் இருப்பார்கள் என்று அவர் யோசித்தார். நிச்சயமாக, அந்த அப்பம் (pie) முடிவில்லாததில்லை. அந்த ஜோக்கை ஒரு நாள் இரவு படுக்கை அறையில், தனக்குத் தானே, அவர் உரக்கச் சொல்லிப் பார்த்தார். அது சிகிச்சை போல இருந்தது. பையன்கள் முன்னறைக்குச் செல்வதைக் கை விட்டிருந்தார்கள். படுத்துக் கொள்ளப் போன பின்னர் அவர்கள் பேசுவதில்லை.

இப்போது இரண்டு கால்கள் குளியலறைக்கு நடந்து போயின, தண்ணீர்க் குழாய் திறக்கப்பட்டது, பிறகு இன்னும் இரண்டு கால்கள், நீர் இன்னும் வேகமாகத் திறக்கப்பட்டது. குளியலறையிலிருந்து ரகசியக் குரல்கள். அவர் தண்ணீர் கொட்டுவது நிறுத்தப்படுவதற்குக் காத்திருந்தார், அந்த நான்கு கால்களின் ஒலிகள் எழுவதைக் கேட்கக் காத்திருந்தார், ஆனால் அவர் கேட்டது தெளிவில்லாத தேய்வான அசைவின் ஒலிதான். படுக்கையறையின் கதவு சத்தப்பட்ட ஒலி மறுபடி கேட்டது.

அவர் மனைவி இறந்து கொண்டிருந்தபோது, அவர் அவள் இறப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார், அப்போது அவர் அதெல்லாம் முடிந்த பிறகு, தான் எத்தனை நேரம் மருத்துவ மனையில் இருக்க வேண்டி வரும் என்று யோசித்துக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தார். அங்கு என்ன விதிமுறை? இது தன் வாழ்வின் மிக மோசமான நேரம் என்பதால்- அவர் இதை ஒத்துக் கொள்வதற்கு வெட்கப்பட்டார், ஆனால் தன் குழந்தை இறக்க நேர்வதை விடவும் மோசமான நேரமாகவே இது இருக்கும் –  சீக்கிரமாகப் போய் விடுவோமா? அது கெட்ட எண்ணம், அவர் முடிவுக்கு வந்தார். இதை யாரிடமும் சொல்ல விரும்ப மாட்டோம். க்ளே பதினோரு வயதே ஆன சிறுவன், ஆனால் அதற்குப் பிறகு, ஒரு தனியறையில், அவனைத் தன் மடியில் இரண்டு மணி நேரம் அமர்த்தி வைத்திருந்தார. தொடர்ந்து அழுததால் அந்தப் பையன் உடலில் நீர் வற்றிப் போன நிலை வரும் வரையில் அப்படி இருந்தார். டானியின் முகம் இன்னொரு தடவை அடிக்கப்பட்டு தையல்கள் போடப்பட்டிருந்த நிலையில் இருந்தது. அதுதான் கடைசித் தடவையாக இருந்தது. காலம் முடியும் நிலையில் கூட பையன்கள் பையன்களாக இருப்பார்கள்தான், ஆனால் சில காலம் கழித்துப் பையன்கள் கூட அப்படி நடந்து கொள்வதை நிறுத்தியும் விடலாம்.

ரத்தக் குழாய் மூலம் அவன் உடலில் நீர் ஏற்றப்படும் சிகிச்சைக்கு க்ளே அனுப்பப்பட்டபோது, ‘நான் ரெண்டன்களின் வீட்டில் தங்கிக் கொள்ளட்டுமா?’ என்று டானி கேட்டான்.  “நான் அந்த வீட்டில் இருக்க விரும்பவில்லை. உங்களோடு தனியாக நான் அந்த வீட்டில் இருப்பது எனக்குப் பிடிக்கவில்லை.” அவனோடு தனியாக அந்த வீட்டில் இருப்பது அவருக்கும் பிடிக்கவில்லை. அப்போது அவர் யாரும் சிரிக்க முடியாதபடி மோசமான ஜோக்குகளைச் சொல்லும் சிகிச்சை முறையைக் கண்டு பிடித்திருக்கவில்லை. “சரி,” அவர் சொன்னர், பள்ளத்தாக்கின் செங்குத்தான சுவர்களை விடத் தட்டையாக அவருக்கே தன் குரல் ஒலித்தது. அதனால் அவர் மறுபடி சொன்னார், “சரி. நீ போகலாம்.”

 

மறுபடி தனியாக ஆன அவர், ஆசிரியரைத் தான் அடித்த பள்ளிக்கூடத்துக்கு காரை ஓட்டிக் கொண்டு போனார், தன் மகனைத் தான் எங்கே இழந்ததாக அவர் முன்பு நினைத்தாரோ அந்த வகுப்பறையின் ஜன்னலைப் பார்த்தபடி காரில் அமர்ந்திருந்தார். தன் மனைவி எப்படி அந்தப் பள்ளிக்கூடத்தில் நடந்த சில நிகழ்ச்சிகளுக்குத் தன்னை அழைத்துப் போவாள், அவர்களின் குழந்தைகள் செய்யும் சில சாதாரண விஷயங்களை, தரையிலிருந்து எதையோ பொறுக்கி எடுப்பது, தங்கள் நண்பர்களில் ஒருவரைப் பார்த்துக் கண் சிமிட்டுவது, இருமும்போது தங்கள் வாய்களைக் கையால் மறைக்க மறப்பது, ஆனால் அடுத்த தடவை சரியாகச் செய்வது இப்படி ஏதேதோ பொருளற்ற விஷயங்களைப் பார்க்கையில் அவள் எத்தனை பெருமிதம் அடைந்தவளாகத் தெரிவாள் என்பதை அவர் நினைவு கூர்ந்தார். அவள் அவரைப் பார்க்கும்போது அது வேறு விதமான பார்வையாக இருக்கும். அதை மேலும் நேசமுள்ள பார்வை என்று அழைக்க அவர் விரும்பவில்லை. அப்படிச் சொல்வது தவறாக இருக்கும். அது ஒன்று சேர்ந்ததைச் சொல்லும் பார்வை. என்னுடையவர்கள் அல்ல, உம்முடையவர்களும் அல்ல: நம்முடையவர்கள்.

அவர் அழுதார், இரைந்து கத்துவதற்கு எழும் உந்துதலுக்கு இடம் கொடுக்காமல் இருக்கப் போராடினார், அப்போது இன்னொரு கார் அவருக்குப் பின்னே வந்து நின்றது. அது போலிஸ் காராக இருக்கும் என்று கவலைப்பட்டார், ஆனால் அது பழக்கமான சுபரு வகைக் கார் என்பதை உணர்ந்தார். திரு. ரெண்டன் அந்தக் காரைக் கழுவிய பிறகு,  தன் வீட்டுக் கார் நிறுத்துமிடத்தின் ஒரு கோடியில் நிறுத்துவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தார்.  அப்போதுதான் அவர் தண்டால் எடுப்பதை எல்லாரும் பார்க்க முடியும்.

அவர் தன் மகன்களின் தலைகளை அந்தக் காரின் பின் இருக்கையில் பார்த்தார். ரெண்டன்கள் காரின் விளக்குகளை அணைத்தனர், எல்லாரும் அவரவர் இருந்த இடத்திலேயே இருந்தனர். வேறு யாரும் இப்படித் தன் மகன்களை எதிர் கொள்ளுமுன், அழுவதை நிறுத்துவதற்குத் தனக்கு நேரம் கொடுத்திருக்க மாட்டார்கள் என்று அவர் நினைத்தார். ஆனால் எல்லாருக்கும் இப்படி ஒரு ரெண்டன் ஜோடி கிட்ட மாட்டார்கள். அவர்கள் மறுபடி காரை ஓட்டிக் கொண்டு போவதைக் கூட அவர் கவனிக்கவில்லை. திடீரென்று டானி காரின் பயணிகள் பக்கக் கதவைத் திறந்தான், அவனும் க்ளேயும் முன் இருக்கையில் ஏறிக் கொண்டனர்.

டானி தன் சகோதரனைத் தாண்டித் தன் மூடிய கையை முஷ்டியாக்கி நீட்டினான். அவனுடைய அப்பா, அந்தக் கையைத் தன் கையில் எடுத்துக் கொண்டார். நடுவில் இருந்த பையன் தன் கண்களை மூடுவதை மட்டும் செய்தான். அவர் மனைவி இந்தக் காரில் இந்த நேரத்தில் இருந்திருந்தால், இப்போது பேசி இருக்க மாட்டாள், அவர் பேச வேண்டும் என்றும் எதிர்பார்த்திருக்க மாட்டாள், அது குறித்து அவருக்கு நிச்சயமாக இருந்தது. மையம் இல்லாத இடத்தில் விளிம்புகளும் கிடையாது. இடம் இடத்துக்கு வழி விட்டு, அது மேலும் இடத்துக்கு வழி விட்டு- தன் மகன்களைத் தாங்கிப் பிடித்திருக்கும் ஒரு அப்பா, வேறெதுவும் படிவங்களால் மூடப்படாமல், எந்த வண்டலும் இல்லாது, அங்கே ஒரு கடலின் அடித்தளம் மட்டும் இருந்தது.

***

^[1] ஜிக்ஸா பஸில்

oOo

நன்றி : Find the Edges, Colin Fleming, Harper’s Magazine

(This is an unauthorised translation of the short story, “Find the Edges” by Colin Fleming, published at Harper’s Magazine . The Tamil translation is intended for educational, non-commercial display at this particular web page only).