இரானிய புத்தகக்கடை அலமாரிகளில் விற்பனைக்கு வைக்கப்பட்டிருக்கும் புத்தகங்களை ஜே. டி. சாலிங்கரால் பார்க்க முடியுமென்றால், அவரது கல்லறை அமைதி குலைந்து விடும். 1947ல் அவர் எழுதிய ஒரு குறுநாவல், தி இன்வர்டட் பாரஸ்ட், அமெரிக்காவில் அதை மறுபதிப்பு செய்ய ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக அவர் அனுமதி மறுத்து விட்டார். ஆனால் அது பெரும்பாலான இரானிய புத்தகக்கடைகளில் வெறும் தொண்ணூறாயிரம் ரியால்களுக்கு, அதாவது 2.20 பவுண்டுகளுக்கு, பார்ஸி மொழியில் கிடைக்கிறது. ஏப்புக்ஸ் தளத்தில் இந்தப் புத்தகத்தைத் தேடும் ஆங்கில மொழி வாசிக்கும் சாலிங்கர் வெறியர்கள், அது முதன் முதலில் பதிப்பிக்கப்பட்ட காஸ்மோபாலிடன் இதழின் பழைய பிரதியை ஐநூறு டாலர்கள் விலை கொடுத்து மட்டுமே வாங்க முடியும்.

இன்வர்டட் பாரஸ்ட் பார்ஸி மொழியில் பதிப்பிக்கப்பட்டிருப்பது இரானின் ஒழுங்குபடுத்தப்படாத, சிக்கலான, ஆனால் வசீகரிக்கும் மொழிபெயர்ப்புச் சூழலின் ஒரு உதாரணம் மட்டுமே. காப்புரிமைச் சட்டத்தை நெறிப்படுத்தும் பெர்ன் கன்வென்ஷனில் இரான் இணைய மறுத்து வருவது நீண்ட காலமாகவே அதன் மொழிபெயர்ப்புத் துறையின் வளர்ச்சிக்கு எதிரானதாக இருந்து வருகிறது. இரானின் தேசிய சட்டம் தம் தாயகத்தில் பதிப்பிக்கும் இரானிய எழுத்தாளர்களுக்கு ஓரளவு பாதுகாப்பு அளிக்கிறது. ஆனால் இரானுக்கு வெளியே தம் புத்தகங்களைப் பதிப்பிக்கும் எழுத்தாளர்களின் படைப்புகளுக்கு இரான் எவ்வித பாதுகாப்பும் வழங்குவதில்லை. பாலா ஹாகின்ஸ் இவ்வாண்டு எழுதியுள்ள, இன்டு தி வாட்டர், என்ற நாவலின் பார்ஸி மொழிபெயர்ப்பை வெளியிடுவதற்கான காப்புரிமையை இரானிய மொழிபெயர்ப்பாளர் ஒருவர் பெற்றுள்ளார் என்ற தகவலை டெஹ்ரான் டைம்ஸ் அளிக்கிறது. ஆனால் அந்த நாவலுடன் போட்டியிடும் வேறு மொழிபெயர்ப்புகளை குறைந்தபட்சம் ஐந்து பேர் அதற்குள் துவங்கிவிட்டனர்.

இரான் இலக்கியத்தை நேசிக்கிறது. எனவே மர்செல் ப்ரூஸ்ட் முதல் ஹருகி முரகாமி வரை பல்வகைப்பட்ட பிற தேச நூல்கள் விற்கப்படுகின்றன என்று டெஹ்ரானின் புத்தகக்கடைகள் பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளலாம். கஸ்டவ் ஃப்ளாபேரின் செண்டிமெண்டல் எஜுகேஷன் போன்ற நூல்கள் இங்கிலாந்தின் புத்தகக்கடைகளில்கூட மிக அபூர்வமாகவே காணக் கிடைக்கின்றன. ஆனால் அவை இரானில் ஏராளமாக விற்பனையாகின்றன- பரவலாக வாசிக்கப்படுகின்றன. இதைச் சொல்லும்போது, தீவிரமான தணிக்கை முறை அங்கு நடைமுறைப் படுத்தப்படுவதையும் கூறியாக வேண்டும்: கலாசாரம் மற்றும் இசுலாமிய நெறிமுறை அமைச்சகம் அனைத்து புத்தகங்களையும் பதிப்பிக்கும் முன் தணிக்கைக்கு உட்படுத்துகின்றது. தற்போதுள்ள மிதவாதிகளின் ஆட்சியில் சுதந்திரம் சிறிது சிறிதாக அதிகரிக்கிறது என்றாலும் பெரும்பாலான புத்தகங்களில் இருட்டடிப்பு செய்யப்படுகின்றது.

மேற்கில் மிக அபூர்வமாகவே காணப்படும் பிராபல்யம் இரானிய மொழிபெயர்ப்பாளர்களுக்கு ஓரளவு கிட்டுகிறது; ஆசிரியர்களின் பெயர்களுடன் புத்தக முன்னட்டைகளில் மொழிபெயர்ப்பாளர்களின் பெயர்களும் இடம் பெருகின்றன. சில மொழிபெயர்ப்பாளர்கள் புகழ் பெற்ற கலாசார ஆளுமைகளாகவும் உள்ளனர். ஆனால் பெரும்பாலானவர்கள் மொழியாக்கப் பணியை பேரன்பு காரணமாகவே மேற்கொண்டுள்ளனர். அவர்கள் பெறுவது மிகக் குறைவான சன்மானம், மொழியாக்க அனுமதி பெறவோ பல மாதங்கள் காத்திருக்க வேண்டியுள்ளது.

அந்நிய மொழி புனைவுகளுக்கு உள்ள கணிசமான வரவேற்பும் முறையான அனுமதி பெறுவதில் உள்ள தடைகளும் ஒரே புத்தகத்தின் பல்வேறு மொழியாக்கங்கள் வெளியாக மிகப்பெரும் காரணங்களாக உள்ளன. காப்புரிமை குறித்த வெற்றிடத்தை ஒரு சில மொழிபெயர்ப்பாளர்கள் தாம் வளம் பெற பயன்படுத்திக் கொள்கின்றனர்- குறிப்பாக, விற்பனை சாதனை படைத்த நூல்களை மொழிபெயர்ப்பவர்கள். உதாரணமாக, காலேத் ஹொசேனியின் ‘அண்ட் தி மவுண்டென்ஸ் எக்கோட்’ என்ற நாவல் பாரசீக மொழியில் குறைந்தபட்சம் பதினாறு வெவ்வேறு மொழிபெயர்ப்பாளர்களால் மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளது. துருக்கிய எழுத்தாளரான ஓரான் பாமுக்கின் எழுத்தை மொழியாக்கம் செய்துள்ள அர்சலன் பாசிஹி, இத்தகைய போக்கு, “பாரசீக இலக்கியத்தின் வீழ்ச்சிக்கு” காரணமாகலாம் என்று எச்சரித்துள்ளார்- ஏனெனில், இது மொழியாக்கங்களின் தரத்தை மலினப்படுத்துகிறது.

இரானிய அதிபர் ஹாசன் ரூஹானிக்கு நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட எழுத்தாளர்கள், அவருக்கு ஆதரவு தெரிவிக்கும் அதே சமயம், பெர்ன் கன்வென்ஷனில் இரான் இணைய வேண்டும் என்று கோரி ஒரு கடிதம் எழுதியுள்ளனர். தெஹ்ரானில் வாழும் எழுத்தாளர் ஹோசென் சானபூர் அவர்களில் ஒருவர். “புரட்சிக்கு முன்னரே எம் மகத்தான இலக்கியவாதிகளில் சிலர் காப்புரிமை சட்டத்துக்கு இரான் அங்கீகாரம் அளிப்பதை எதிர்த்தனர்,” என்கிறார் அவர். “முன்னரே இணையாத காரணத்தால் ஏற்பட்டுள்ள இழப்புகளை அண்மைய ஆண்டுகளில்தான் உணரத் துவங்கியிருக்கிறோம்”.

சில பதிப்பாளர்கள் காப்புரிமைச் சட்டத்தை தாமாகவே முன்வந்து ஏற்றுக்கொள்ளத் துவங்கினர் என்கிறார் சானபூர். “காப்புரிமையை மதிக்கத் துவங்கும் பதிப்பாளர்களின் எண்ணிக்கை அலை அலையாக அதிகரிக்கும் என்று ஒரு கட்டத்தில் தோன்றியது. ஆனால் அவர்களின் எண்ணிக்கை கூடவில்லை… ஐந்து அல்லது ஆறு பதிப்பகத்தினர் இதைத் துவங்கினர், அதன்பின் தேக்க நிலை ஏற்பட்டுள்ளது”.

அனுமதியின்றி பதிப்பிப்பதை அவர், திருட்டு போன்ற ஒன்று என்று மிகக் கடுமையாக விமரிசிக்கிறார். எனினும் அவர் மொழிபெயர்ப்பாளர்களைக் குற்றம் சொல்வதில்லை. “போதுமான சட்டங்கள் இல்லை என்பதுதான் பிரச்சினை,” என்கிறார் அவர்.

மாசித் மிர்மோஸி நாற்பதுக்கும் மேற்பட்ட ஜெர்மன் மொழி புத்தகங்களை பார்ஸி மொழியில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறார். பதிப்பிக்கும்முன் காப்புரிமை பெறும் நடைமுறையை அவர் பின்பற்றத் துவங்கியுள்ளார். சுவிஸ் எழுத்தாளரான பாஸ்கல் மெர்சியரின் ‘நைட் ட்ரெயின் டு லிஸ்பன்’ உட்பட அவரது அண்மையை புத்தகங்கள் அனைத்தும் முன் அனுமதி பெற்ற பின்னரே பதிப்பிக்கப்பட்டுள்ளன.

“காப்புரிமையை மதிப்பவர்கள் மற்றும் மொழிபெயர்ப்பாளர்களின் எண்ணிக்கை நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து வருகிறது,” என்கிறார் அவர். “ஆனால் காப்புரிமைப் பிரச்சனை ஈரானின் இலக்கியம் மற்றும் மொழிபெயர்ப்புத் துறையை ஒரு நோய்மை போல் பீடித்துள்ளது. இது வாசகர்கள் நம்பிக்கை இழக்கக் காரணமாகிறது”

எழுத்தாளர்களும்தான். பால் ஆஸ்டர் போன்ற சிலர் இரானிய மொழிபெயர்ப்பாளர்களிடமிருந்து ஒரு அடையாள சன்மானம் பெறத் துவங்கியுள்ளனர் என்றால் மரியா வர்காஸ் லோசா போன்றவர்கள் அதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்துள்ளனர். நோபல் பரிசு பெற்ற எழுத்தாளர் ஜே. எம். கோட்ஸீ 2008ஆம் ஆண்டு, இரானிய செய்தி நிறுவனங்களுக்கு தகவல் அளிக்கும் நோக்கத்தில் என்னிடம் ஒரு அறிக்கை அளித்தார். அந்த அறிக்கையில் அவர், காப்புரிமை பாதுகாப்பு என்பது பணம் சம்பந்தப்பட்ட ஒன்று மட்டுமல்ல என்ற நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்தியிருந்தார். “அனுமதி இன்றி தம் புத்தகங்கள் பறித்துக் கொள்ளப்பட்டு, அமெச்சூர்களால் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு, தமக்குத் தெரியாமல் விற்பனையாவதில் எழுத்தாளர்களுக்கு வருத்தம் ஏற்படுகிறது என்றால் அது நியாயமான ஒன்றுதான்,” என்று அவர் எழுதினார்.

மிர்மோஸி போன்ற மொழிபெயர்ப்பாளர்கள் சிரமப்பட்டு காப்புரிமை பெற்றாலும்கூட, வேறொரு பதிப்பாளர் காப்புரிமை பெறாமல் தேர்ச்சியற்ற மொழிபெயர்ப்பாளர் ஒருவரைக் கொண்டு மொழியாக்கம் செய்து வெளியிட முடியும். இதற்கான முன்னுதாரணங்கள் உண்டு. ஆனால் பலரைப் போல் மிர்மோஸியும் இரானியர்களின் இச்சிறு தனித்தன்மையை இயல்பான ஒன்றாகவே எடுத்துக் கொள்கிறார். “இது ஒரு கொடுங்கனவல்ல,” என்கிறார் அவர், “எங்கள் வாழ்வின் நிதர்சன உண்மை”.

(This is an unauthorised translation of the article, “Why Iran has 16 different translations of one Khaled Hosseini novel,” by Saeed Kamali Dehghan, originally published at The Guardian. This Tamil translation is intended for educational, non-commercial display at this particular webpage only).

(This speech is translated with the kind permission of Georgi Gospodinov and the Jan Michalski Foundation for Writing and Literature for non-commercial publication specifically at Padhaakai.com. No other use may be made of this material without prior permission of the author and the publisher)

ஆம், நான் மனவெழுச்சி மிக்க நிலையில் இருக்கிறேன். அதற்கு முன் நான் நன்றி சொல்லியாக வேண்டும். இந்தப் பரிசை நிறுவிய துணிச்சலுக்காக வெரா மிசால்ஸ்கிக்கு நன்றிகள், உலகில் நானிருக்கும் பகுதியில் வெளிவந்த புத்தகத்தைத் தேர்ந்தெடுத்த மரியாதைக்குரிய தேர்வுக் குழுவினருக்கு நன்றிகள். இந்தப் புத்தகம் வாசிக்கப்பட காரணமாக இருந்த என் மொழிபெயர்ப்பாளர்களுக்கு நன்றிகள் – பிரெஞ்சு மொழியாக்கம் செய்த மேரி வ்ரினா-நிகொலோவுக்கு நன்றிகள் (அவர் இங்கு இருக்கிறார்), ஜெர்மன் மொழியாக்கம் செய்த அலெக்சாண்டர் சிட்ஸ்மானுக்கும் ஆங்கில மொழியாக்கம் செய்த ஏஞ்சலா ரோடலுக்கும் நன்றிகள். என் பதிப்பாளர்களுக்கும் நன்றிகள்- இன்டர்வால்ஸ், ட்ரோஷ் வெர்லக், ஓப்பன் லெட்டர் புக்ஸ். என்னுடன் பரிந்துரைக்கப்பட்ட எழுத்தாளர்களுக்கும் நன்றிகள். இந்த இறுதிப் பட்டியலில் ஜூலியன் பார்ன்ஸ், ஜெவாட் க்ரஹாசன், ஆதிஷ் தசீர், நவீத் கெர்மானி ஆகியவர்களுடன் நானும் இடம் பெற்றிருப்பது என்னை பெருமைப்படுத்துவதாக உணர்கிறேன். இங்கு கூடியுள்ள உங்கள் அனைவருக்கும் நன்றிகள். என் மனைவி, பில்யானாவுக்கு நான் நன்றி சொல்லியாக வேண்டும், என் மகள் ரயாவுக்கும் நன்றிகள். இந்த நாவலை நான் முடிக்கும்போது அவளுக்கு ஐந்து வயது ஆகியிருந்தது. கதை ஓடாதபோது, அவள் பூனை அல்லது டினோசர் கதை சொல்லி எனக்கு உதவ எப்போதும் தயாராகவே இருந்தாள். ஒரு நாள் மாலை, ஏன் என் புத்தகங்களின் பெயர்கள் எப்போதும் சோகமாக இருக்கின்றன என்றே கேள்வியை ரயா கேட்டாள்- அடுத்த நாவலின் பெயர் உற்சாகமானதாக இருக்கும் என்று சொல்லியிருக்கிறேன் – “ஆனந்தத்தின் இயற்பியல்,” அல்லது அது போல் ஏதாவது. இதுவரை அந்த வாக்குறுதியை நான் நிறைவு செய்யவில்லை.

இந்தப் புத்தகம், இதுவே உங்கள் முன் நான் பேசும் பெருமையை எனக்குப் பெற்றுத் தந்திருக்கிறது, இந்தப் புத்தகத்தின் பெயர் “துக்கத்தின் இயற்பியல்”. இதன் பெயரை மாற்றும்படி ஒரு பதிப்பாசிரியர் நட்பார்ந்த முறையில் அறிவுரை அளித்தார். இப்படி ஒரு பெயர் கொண்ட நாவலை யாரும் படிக்க விரும்ப மாட்டார்கள் என்பதுதான் காரணம். துக்கம் விற்பனையாகாது. எப்போதாவது சோகம் மிகுந்த மெர்சிடஸ் விளம்பரம் பார்த்திருக்கிறீர்களா? நான் அந்த அறிவுரையை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. “Тъга”- இப்படித்தான் துக்கத்துக்கான சொல் என் தாய் மொழியில் ஒலிக்கிறது. இந்தச் சொல் சிறியது. ஆனால் இது விவரிக்கும் நிலை நீண்டது, அவ்வளவு எளிதில் மொழிபெயர்க்கப்பட முடியாதது. (இப்போது நீங்கள் மெல்ல ‘Тъ-га” என்று சொல்ல முயற்சி செய்தால் உங்கள் குரல்வளையில் எலும்பு அசைவதை உணர முடியும். உங்கள் தொண்டைக்குள் எதுவோ செல்கிறது, முழுங்குவது போன்ற ஒரு முயற்சி, அடக்கிக் கொள்வது போன்ற ஒரு முயற்சி இது).

இந்த நாவலை எழுத ஆரம்பிக்கும்போது இப்படி ஒரு காட்சி வைத்திருந்தேன். அது என் குழந்தைப் பருவத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்த ஒன்று. 1970களில் ஒரு சிறுவன், முடிவற்ற மதியப் பொழுதுகளில் அந்தி போல் இருண்ட நிலவறையில் தங்கியிருக்கிறான்- அவன் இருளை விட்டுத் திரும்பி நிற்கிறான், அவனது முகம் சன்னலை நோக்கியிருக்கிறது. அந்த அறையின் சன்னல், நடைபாதை உயரத்தில் இருக்கிறது. அவனைக் கடந்து செல்லும் கால்களையும் பூனைகளையும் அந்தச் சிறுவன் எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறான். ஒவ்வொரு நாளும், தனிமையில், இனம்புரியாத ஒரு கைவிடப்பட்ட உணர்வோடு. அப்போது மினோடர் தோன்றியது- தொன்மங்களில் நாமறிந்த ராட்சதன் ஆவதற்கு முன் தரைக்கடியில் உள்ள சிடுக்குகள் நிறைந்த பாதையில், எருது முகம் பூட்டப்பட்ட, கைவிடப்பட்ட குழந்தை. 1970களின் சிறுவனும் குழந்தை-மினோடரும் ஒரே, பொதுத் துயரத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டவர்கள். கைவிடப்படவர்களின் துயரம். நமக்குள் பூட்டப்பட்டிருக்கும் மினோடர் பற்றி இந்தப் புத்தகத்தில் எழுத விரும்பினேன், நாம் வாழும் நூற்றாண்டைப் பற்றி அதன் மதியங்கள் அந்திப்பொழுதுகள் அனைத்தினும் கண்ட வகையில், பிறர் கதைகளுள் நுழையக்கூடிய இயல்பு கொண்ட, பிரம்மாண்டமான புரிந்துணர்வு கொண்ட ஒரு சிறுவனின் அச்சங்களைக் கொண்டு.

துக்கத்தில் உலக சாம்பியனாய் விளங்கும் தேசத்திலிருந்து வருகிறேன். உலகின் மிகச் சோகமான இடம் – வெவ்வேறு தேசங்களில் நிலவும் மகிழ்ச்சியுணர்வை ஒவ்வொரு ஆண்டும் கணக்கெடுக்கும் ஆய்வின் அடிப்படையில் தி எகானமிஸ்ட் இதழ் இவ்வாறுதான் பல்கேரியாவை அழைத்தது. இந்தப் புத்தகத்தை நான் எழுதிக் கொண்டிருக்கும்போது, இத்தனை சோகமும் எங்கே வடிந்து செல்கிறது என்று நினைத்துப் பார்த்தேன்- அது ஐரோப்பாவெங்கும் வெள்ளமாய் பாய்கிறது, ஒரு வகையில் உலகமெங்கும் கூடத்தான். நீண்ட காலமாய் தொடர்ந்து கூடிக்கொண்டிருக்கும் துக்கம், மறைக்கப்பட்டிருக்கும் துக்கம் வெடிக்கத் தயாராய் இருக்கும் ஆபத்தான விஷயம் என்பதை ஒரு எழுத்தாளனாக, நான் அறிந்திருக்கிறேன். எனவேதான் இது விடுவிக்கப்பட்டாக வேண்டும், கதைக்கப்பட வேண்டும், புனைவுகளைக் கொண்டு அடக்கப்பட வேண்டும். வேண்டுமானால், அதை நாம் கொண்டாடி வழியனுப்பலாம் என்று வைத்துக் கொள்வோம். இது இலக்கியத்தின் திறன்களில் ஒன்று.

இன்றுள்ள நம் உலகம் போன்ற ஒரு இடத்தில் இப்போதும் இலக்கியத்தால் என்ன செய்ய முடியும் என்பது குறித்து சில வார்த்தைகள் சொல்ல விரும்புகிறேன்.

அதனால் எளிய விஷயங்கள் செய்ய முடியும். உதாரணத்துக்கு, ஒரு உயிரைக் காப்பாற்றுவது போன்றவை. நீங்கள் கதை சொல்கிறீர்கள், அந்த வகையில் முடிவைத் தள்ளி வைக்கிறீர்கள். இதை நாம் ஷெஹராஜேட் மூலம் நன்றாக அறிகிறோம்- உயிருக்கு பதில் கதைகள் (எளிய ஒப்பந்தம்). பலியாக வேண்டியவள் கதை சொல்கையில் அவள் வேறொரு, பாதுகாப்பான மண்டலத்தில் இருக்கிறாள். கதை முடியாதவரை அவள் வாழ்வுக்கு உத்திரவாதம் உண்டு. இதுதான் இலக்கியத்தின் சிறப்பு உத்திரவாதம். இதுதான் கதை சொல்லும் மெலியவர்களின் ஆற்றல். குழந்தையாக இருந்தபோதே எனக்கு இதை உள்ளுணர்வு உணர்த்தியிருக்க வேண்டும். ஏனென்றால் தன்னிலை முன்னிலையில் சொல்லப்பட்ட புத்தகங்களையே நான் வாசிக்கத் தேர்ந்தெடுத்தேன். அவனோ அவளோ, கதை சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்வரை சாகப்போவதில்லை என்ற எளிய விதியை நான் அறிந்திருந்தேன். கதை சொல்கிறேன், எனவே இருக்கிறேன். Narro, ergo sum.

இலக்கியம் வேறு என்ன செய்ய முடியும்? தோற்பவர்களின் பக்கம் நிற்க முடியும். நம் காலம் போல், அப்படி இருப்பது குறிப்பாக அவசியப்படும் காலங்கள் இருக்கின்றன- வலிமையற்றவர்கள், காயப்பட்டவர்கள், பிரச்சினையில் இருப்பவர்கள், ஹோமோ ஆங்க்சியஸ், இவர்கள் பக்கம் நின்றாக வேண்டும். நல்ல இலக்கியத்தின் அடிப்படை இயல்பாக இதைக் காண்கிறேன். வெற்றி பெற்றவர்களே வரலாறு எழுதுகிறார்கள் என்பது நமக்குத் தெரியும். ஆனால் தோற்றுப் போனவர்கள் கதை சொல்கிறார்கள். அவை கூடுதல் சுவாரசியம் கொண்டவை, உண்மைக்கு இன்னும் நெருக்கமானவை.

இலக்கியம் வேறு என்ன செய்ய முடியும்? நம் ரசனையை மேம்படுத்தலாம். இதைக் குறைத்து மதிப்பிடக்கூடாது. இது வெறும் அழகுணர்ச்சி மட்டுமல்ல. ரசனையுள்ள மக்கள் அற்ப பிரசாரத்துக்கு அவ்வளவு சீக்கிரம் வசியப்பட மாட்டார்கள். அரசியல் கிட்ஷை அவர்கள் அடையாளம் கண்டு கொள்வார்கள்.

இந்த இடத்தில் போலிஷ் கவிஞரான ஜ்பிக்னியவ் ஹெர்பர்ட்டின் “ரசனையின் ஆற்றல்’ என்ற அற்புதமான கவிதையின் வரிகள் சிலவற்றை நினைவுறுத்துகிறேன்:

அதற்கொன்றும் அவ்வளவு ஒழுக்கம் தேவைப்படவில்லை
நம் மறுப்புக்கும் மாற்று கருத்துக்கும் எதிர்ப்புக்கும்
தேவைப்பட்ட துணிவு ஒரு துளி இருந்ததுதான்
ஆனால் அடிப்படையில் அது ரசனை சார்ந்த விஷயம்
ஆம், ரசனை…

செய்தித்தாள்களின் முதல் பக்கங்கள், அரசியல் அறிக்கைகள், சந்தைகள் அல்லது வங்கிகளை மட்டும் கொண்டு உலகை விளக்க முடியாது என்பதை மெல்ல மெல்ல நாம் அறிந்து கொள்ளத் துவங்கியிருக்கிறோம் என்று தோன்றுகிறது. ஏனென்றால் நாம் பொருளாதாரத்தாலும் அரசியலாலும் ஆனவர்கள் அல்ல. நாம் துக்கத்தாலும் தயக்கத்தாலும், அவற்றைப் போன்ற மெல்லிய, விளக்க முடியாத, சில சமயம் தர்க்கத்துக்குப் பொருந்தாத விஷயங்களாலும் ஆனவர்கள். இங்குதான் இலக்கியம்- இப்படிச் சொல்லலாமென்றால்- அதன் நிபுணத்துவத்தின் இடம் வருகிறது. அரசியல்வாதிகள் இன்னும் அதிக அளவில் செகாவையும் போர்ஹெசையும் வாசித்தால் நம் பிரச்சினைகள் வேறு வகைப்பட்டவையாக இருக்கும் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு எப்போதும் உண்டு.

பரிவுணர்வை எழுப்பும் கதைசொல்லல் நமக்குத் தேவைப்படுகிறது. தனி வாழ்விலும் அரசியலிலும் இன்று பரிவுணர்வு முக்கியமாக இருக்கிறது. அதுதான் கடவுள் துகள் என்று சொல்லலாம். மானுட உலகின் பசை, ஹிக்ஸ் போஸான் (அது கண்டுபிடிக்கப்பட்ட இடத்துக்கு அருகில் நாம் இருப்பதால்). ‘துக்கத்தின் இயற்பியல்’ இலக்கணப் பிழை கொண்ட ஒரு சொற்றொடருடன் துவங்குகிறது, ஆனால் அதன் பொருள் சரியாக இருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன். பரிவுணர்வை நான் இவ்வாறு வரையறை செய்து கொள்கிறேன்: நாம் உள்ளேன், அல்லது நான் உள்ளோம்.

நீஸ் நகரில் கூட்டத்தில் புகுந்து ஓடிய ட்ரக்கை இலக்கியமும் பரிவுணர்வும் நிறுத்த முடியாது என்பதை நான் அறிந்திருக்கிறேன். ஆனால் அந்த ட்ரக்கினுள் ஏறிய மனிதனை பல ஆண்டுகளுக்கு முன் அவை தடுத்து நிறுத்தியிருக்க முடியும். அவன் வாழ்வுக்கு அவை வேறொரு பொருள் தந்திருக்கலாம், இது சாதாரண விஷயமல்ல, இதுதான் எல்லாம்.

உலகம் எங்கும் வெறுப்பும் பாதுகாப்பின்மையும் திரண்டெழுந்து ஆபத்தான அளவில் மையம் கொண்டிருக்கின்றன. வேண்டுமானால் நீங்கள் அதை ஒரு பைத்தியக்காரத்தனம் என்று அழைக்கலாம். இது புதிதாய் தோன்றியுள்ள விரைவு ஊடகத்தால் எளிதில் பெரிதாகி வலுவடைகிறது. நம் கருத்துகளும் சொற்களும் கடும் தீவிரத்தன்மை கொள்கின்றன. நம்முள் மறைந்திருக்கும் இந்த உள்ளார்ந்த ஜிகாத்திசம் இன்று மிகவும் ஆபத்தான நிலைகளில் ஒன்றாகும். இன்று, பூகோள பரப்புகளை வெற்றி கொள்ள மட்டுமல்ல, மானுட பரப்புகளை வெற்றி கொள்ளவும் போர்கள் தொடர்கின்றன. மானுட இயல்புக்கு என்று மீறப்படக்கூடாத சில எல்லைகள் இருக்கின்றன. ஏனெனில், வரலாற்று நோக்கில், கோட்பாடுகளுக்கும் தேசங்களுக்கும் முன் மானுடம் இருந்தது. இன்றுள்ள புலம் பெயர்ந்தோர், துக்கங்களின் மகத்தான புலம் பெயர்தலின் ஒரு பகுதியினர். துக்கத்தின் புலம் பெயர்தலைக் குறித்து நாம் சிந்தித்து அதன் கதையாடல்களை விவரிக்க முயற்சி செய்ய வேண்டும்.

ஒரு முறை என் மகள் தன் அறையில் ஆசிரியை போல் விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் தன் மிருக பொம்மைகளிடம், “பிள்ளைகளா, நீங்கள் இன்று எப்படி இருக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டாள். அதன்பின் அவற்றின் பின்னால் போய் நின்றுக் கொண்டு, “நாளை இருப்பதைவிட நன்றாய் இருக்கிறோம்” என்று பதிலளித்தாள். அவள் இதை அறிந்து சொல்லியிருக்க மாட்டாள் என்று நினைக்கிறேன். “நேற்றை விட நன்றாய் இருக்கிறோம்” என்றுதான் நாம் வழக்கமாய்ச் சொல்வோம். “நாளை இருப்பதைவிட நன்றாய் இருக்கிறோம்,” என்று சொல்வது அதைவிட அதிக விழிப்புணர்வு கொண்ட ஒரு நிலையை உணர்த்துகிறது. நம் கடந்த காலத்தைவிட நம் எதிர்காலம் உறுத்தலாய் இருக்கக்கூடிய ஒரு புள்ளியில் நாம் உறைந்திருக்கிறோம். நம் நிகழ்காலத்தில் உள்ளதைவிட நம் கடந்தகாலத்தில் அதிக எதிர்காலம் இருந்தது.

நிதி நிலை, அரசியல், எண்ணை வளங்கள் வற்றிப் போதல் என்பது போன்ற புலப்படக்கூடிய பிரச்சினைகளுக்கு அப்பால் கண்ணுக்குத் தெரியாத, அவற்றைவிட அச்சுறுத்தும் வேறொரு பிரச்சினை இருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன். அர்த்த சேகரங்களின் முற்றிழப்பு என்று அதை அழைக்கப் போகிறேன். கடும் எதிர்காலப் பற்றாக்குறை. எனவேதான் அர்த்தங்களை உருவாக்கும் கருவிகள் என்ற வகையில் இலக்கியத்துக்கு வளமான எதிர்காலம் இருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன். மாற்று ஆற்றல் வளங்கள் போல். அல்லது யாரோ ஒருவருக்காவது ஆறுதல் அளிக்கக்கூடிய வளம். அல்லது ஒரு சிறு சூட்கேஸ், ஒவ்வொரு சமயத்துக்கும் தக்க கதைகள் கொண்ட அவசர உதவிப் பெட்டி. இது சாதாரண விஷயமல்ல. உலகின் கால அட்டவணை, “எதிர்காலம் ரத்து செய்யப்பட்டது,” என்று அறிவிக்கும் கணத்தை நம்மால் தள்ளி வைக்க முடியும் என்று நம்புகிறேன்.

இலக்கியத்தைப் புகழும் இந்தச் சிற்றுரையின் முடிவில், இப்போதோ பின்னரோ, எல்லாமே இலக்கியத்துக்கு உரிய விஷயமாக மாறிவிடுகிறது என்பதை மட்டும் சொல்ல விரும்புகிறேன். நம் துக்கங்களும் பிரச்சினைகளும்கூடத்தான். போர்ஹெஸ் மிகவும் நேசித்த மேற்கோள், மல்லார்மே எழுதியது, “உலகில் உள்ள எல்லாம் ஒரு புத்தகம் ஆகவே இருக்கின்றன”, என்று சொல்வது போல்தான்.

நன்றி நண்பர்களே, இவ்வுலகின் வாக்கியங்களில் ஒன்றில் சில நிமிடங்களை என்னுடன் பகிர்ந்து கொண்டமைக்கு நன்றிகள்.

அவ்வுணர்வுக்கு நன்றிகள்.

© 2016 Fondation Jan Michalski

நன்றி – Fondation Jan Michalski 

h/t Specimen

(This is an unauthorised translation of the speech, “What can Literature still do ?” by Georgi Gospodinov”, originally published at Fondation Jan Michalski. This Tamil translation is intended for educational, non-commercial display at this particular webpage only).

…

கியோர்கி கொஸ்போதினோவின் பல்கேரிய சோகம்

பீட்டர் பொங்கல்

“The Villa lay close to the sea,” என்ற ஒற்றை வரியுடன் துவங்குகிறது, Stefan Zweigன் “Forgotten Dreams” என்ற சிறுகதை.

1881ஆம் ஆண்டு பிறந்த Stefan Zweig இந்தக் கதையை 1900ஆம் ஆண்டு எழுதியதாக விக்கிப்பீடியா சொல்கிறது. தகவல் பிழை எதுவும் இல்லையென்றால், அவர் இதைத் தன் பத்தொன்பதாம் வயதில் எழுதியிருக்க வேண்டும். வியன்னாவில் பிறந்த ஸ்டெஃபான் ஸ்வைக், தனது நாற்பது மற்றும் ஐம்பதுகளில் மிகப் பிரபலமான எழுத்தாளராக இருந்தவர், உலக மொழிகள் பலவற்றில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டவர். ஹிட்லரின் இன ஒழிப்பு நடவடிக்கைகளால் புலம் பெயர்ந்த இவர், பல தேசங்களைக் கடந்து இறுதியில், இங்கிலாந்து சிங்கப்பூரில் பெருந்தோல்வியைச் சந்தித்தப்போது, “என் ஐரோப்பா இனி மீண்டும் திரும்பப் போவதில்லை,” என்று தன் அறுபத்து ஒன்றாம் வயதில், பிரேசிலில் தற்கொலை செய்து கொண்டவர்.

இவரது படைப்பாற்றல் உச்சத்தில் இருந்த காலகட்டமும் ஐரோப்பாவால் இரு உலகப் போர்கள் நிகழ்ந்த காலகட்டமும் ஒன்றுபடுகின்றன- இக்காலகட்டத்தில் எல்லைகளற்ற ஐரோப்பா, போர் எதிர்ப்பு (பசிஃபிஸம்) முதலான நாட்டங்கள் அவரது எழுத்தைப் போலவே அவரையும் ஒரு கற்பனைநவிற்சியாளராக (ரொமாண்டிக்) சித்தரிக்கின்றன என்றாலும் அவரது நிதர்சனம் எவருக்கும் குறைந்தததல்ல. நாஜியிசத்தின் பிரத்யேக அச்சுறுத்தலை அவர் வெகு சீக்கிரமே உணர்ந்திருந்தாலும், ஹிட்லரின் ஜெர்மனியை விமரிசிக்கச் சொன்னபோது, “நான் எந்த தேசத்தையும் கண்டனம் செய்ய மாட்டேன்” என்றார். யூதராக இருந்தபோதிலும், பாலஸ்தீனில் குடியேறிய யூதர்களின் நடவடிக்கைகள் குறித்து கவலைப்பட்டார் – அது ஒரு ஆபத்தான தேசிய இயக்கமாக மாறிக் கொண்டிருக்கிறது, என்று எச்சரித்தார்- “நான் அனைத்து வகை தேசீயங்களையும் வெறுக்கிறேன்”. அறிவு சார்ந்து இயங்குபவன் எந்தத் தரப்புக்கும் ஆதரவாக இருக்க முடியாது- “அறிவின் பாற்பட்டு இயங்குவதென்பது மிகவும் நியாயமாக இருப்பதாகும், அது எதிராளியைப் புரிந்து கொள்ளக் கோருகின்றது, எனவே உன் தரப்பின் அறவலிமை குறித்த நம்பிக்கையை நலிவுறச் செய்கிறது”

இவரது சிந்தனை, எழுத்து, நடை, கற்பனை குறித்து பல விமரிசனங்கள் இருந்தாலும் உலகின் சிறந்த கதைகள் என்ற ஒரு தொகுப்பில்கூட இடம் பெற்றுள்ள இவரது முதல் கதை, “மறக்கப்பட்ட கனவுகள்”, வாசிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று. காதல் கதைதான் என்றாலும், அதன் தலைப்பும் கதையோட்டத்தின் மையமும் ஒரு வகையில் அவரது வாழ்க்கை. மற்றும் அதன் துயரங்களின் முன்தரிசனமாய் அமைந்திருக்கின்றன. தன் காலம் குறித்த விவரணைகளை ஒரு சுயசரிதையாய், பிறருக்கு எச்சரிக்கையாய் இருக்க வேண்டும் என்ற ஆவேச வேகத்தில் பதிவு செய்தவர் ஸ்வைக்- “தம் காலங்களைத் தீர்மானிக்கும் மகத்தான இயக்கங்களின் துவக்கங்களை இனம் கண்டுகொள்ளும் ஆற்றல் அதன் சமகாலத்தவர்களுக்கு மறுக்கப்படுகின்றது என்பது வரலாற்றின் நிராகரிக்க முடியாத நியதியாய் நிலவுகின்றது,” என்பதே அவரது சுயசரிதையின் எச்சரிக்கை. அவர் எழுதிய முதல் சிறுகதையே அவரது காலத்தின் முடிவை கவித்துவ முரண்தன்மையுடன் சுட்டுகிறது என்பதை ஒரு மிகப்பெரிய கற்பனைத் தாவலில் நாம் கண்டு கொள்ள முடியும். உண்மையில், இந்தக் கதையை எழுதும்போது, 1900ல், அவரது காலம் எதிர்கொள்ளப்போகும் அழிவுகள் குறித்து கவலைப்பட யாருக்கும் எந்தக் காரணங்களும் இருந்திருக்கவில்லை.

ஸ்டெஃபான் ஸ்வைக்கின் கதைமொழி மிக நிதானமாக ஒவ்வொரு காட்சியாக, உவமைகளைக் கொண்டு சித்தரிப்பதாய் இருக்கிறது. முதல் பத்தி இப்படி துவங்குகிறது, அதன் இறுதி வரிகள் கவனிக்கத்தக்கவை, “மறக்கப்பட்ட கனவுகள்” தலைப்புடன் பொருத்திப் பார்த்தால் முக்கியத்துவம் கொண்ட ஒன்று. இங்கேயே கதையின் முடிவை ஊகித்து விடலாம். ஆனால் முதல் வாசிப்பில் அதற்கான அவசியம் இல்லை என்பதால் நாம் அந்த வாக்கியத்தை இயல்பாகக் கடந்து சென்று விடுகிறோம்.

“The quiet avenues, lined with pine trees, breathed out the rich strength of salty sea air, and a slight breeze constantly played around the orange trees, now and then removing a colourful bloom from flowering shrubs as if with careful fingers. The sunlit distance, where attractive houses built on hillsides gleamed like white pearls, a lighthouse miles away rose steeply and straight as a candle—the whole scene shone, its contours sharp and clearly outlined, and was set in the deep azure of the sky like a bright mosaic. The waves of the sea, marked by only the few white specks that were the distant sails of isolated ships, lapped against the tiered terrace on which the villa stood; the ground then rose on and on to the green of a broad, shady garden and merged with the rest of the park, a scene drowsy and still, as if under some fairy-tale enchantment.”

இந்தக் கடற்கரையில் ஒரு வீடு இருக்கிறது- அது உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது- sleeping house– அதன் மீது காலை வெயில் ஒரு கனமான சுமையாய் இறங்குகிறது- on which the morning heat lay heavily. அதன் கீழ் கடலின் அலைகள் வானவில் வண்ணங்களில் மின்னுகின்றன, வைரங்கள் போல் பிரகாசமாய். அந்தரங்க உரையாடலில் இருப்பது போல் நெருக்கமாய் நின்று கொண்டிருக்கும் பைன் மரங்களில் விழும் வெயில், விரித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு ஜப்பானிய குடையின் மீதும் விழுகிறது. அதன் கீழுள்ள கூடை நாற்காலியில் ஒரு பெண் சாய்ந்து அமர்ந்திருக்கிறாள். மோதிரங்கள் இல்லாத விரல்கள் (பின் வரும் கதைக்கு இது ஒரு முக்கியமான குறிப்பு) மறதியில் இருப்பதுபோல் போல் துவண்டிருக்கின்றன, அவை மென்மையான, இனிய அசைவுகளில் ஒரு நாயின் பட்டுச் சருமத்தைத் தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றன. அவளது கரிய கண்களில் ஒரு சிறு நகைப்பின் சாயல் இருக்கிறது, அவை ஒரு புத்தகத்தை வாசித்துக் கொண்டிருக்கின்றன. இருள்திரை போர்த்து அழகு கூட்டப்பட்டது போல் ஒளிரும் விழிகள் என்று எழுதுகிறார் ஸ்வைக். அவளது அழகு எளிய, இயல்பான அழகல்ல, கவனமான, நுட்பமான சல்லாபத்தைக் கொண்டு வளர்க்கப்பட்ட ஒன்று – புறப்பார்வையில் ஒழுங்கற்றது போல் தோற்றம் அளிக்கும் மணம் நிறைந்த அவளது சுருள் கேசம், ஒரு கலைஞனின் கவனத்துடன் கட்டமைக்கப்பட்டது. புத்தகத்தை வாசிக்கும்போதே அவளது வெண்ணிற பற்களை வெளிப்படுத்தும் மென்னகை, கண்ணாடியின் முன் பல ஆண்டுகள் பழகிப் பெற்ற ஒன்று. அவள் புனைந்த வேடங்கள் கவனமற்ற போதிலும் அகற்ற முடியாத வகையில் அவளது இயல்பாய் ஆகி விட்டதை ஸ்வைக் அவளது புறத்தோற்றத்தை விவரிக்கும்போதே உணர்த்தி விடுகிறார்.

இப்போது ஒரு பணியாள் வருகிறான், ஒரு விசிட்டிங் கார்டைத் தருகிறான். அவள் வெளியே காத்திருப்பவனை உள்ளே அனுமதிக்கச் சொல்கிறாள். சிறிது சிரமப்பட்டுத்தான் வந்திருப்பது யாரென்பதை நினைவுக்கு கொண்டு வருகிறாள்- பின் அவள் கண்கள் ஜொலிக்கின்றன, இப்போது கிட்டத்தட்ட மறந்தே போய்விட்ட, வெகுகாலத்துக்கு முந்தைய இளமை நாட்களை அவள் நினைத்துப் பார்க்கிறாள். உருவங்களும் கனவுகளும் மீண்டும் பிரத்யேக வடிவம் பெறுகின்றன, மெய் போல் தெளிவாய்த் தோற்றம் கொள்கின்றன.

அவளைச் சந்திக்க வந்திருப்பவன் பேசும் முதல் வார்த்தைகளே அவர்கள் இருவருக்கும் இடையே உள்ள இடைவெளியை உணர்த்துகின்றன – பல ஆண்டுகளுக்குப் பின் முதல் முறை சந்திக்கிறோம், என்கிறான் அவன், இனியும் பல ஆண்டுகளுக்கு இதுதான் இறுதிச் சந்திப்பாக இருக்கப் போகிறது. பதிலுக்கு அவளும், ஒரு காலத்தில் சிறிது முக்கியத்துவம் கொண்டவனாக நீ இருந்திருந்தாலும் இப்போது உன் பெயரைக் கொண்டு உன்னை என்னால் உடனே நினைவுபடுத்திக் கொள்ள முடியவில்லை, என்கிறாள். இருவரும் சிரித்துக் கொள்கிறார்கள். சொல்லியும் சொல்லாமலும் உணரப்பட்ட இளமையின் முதல் காதல், அதன் மென்போதை ஒரு கனவு போல் அவர்கள் உள்ளத்தில் எழுகிறது. விழித்ததும் இது குறித்து முரண்நகையுடன் நினைத்துப் பார்க்கலாம், ஆனால் உண்மையில் கனவு தொடர வேண்டும், கனவில் வாழ வேண்டும் என்பதுதான் உன் ஆசையாக இருக்கும், என்று இளமைக் காதல் குறித்து எழுதுகிறார் ஸ்வைக். தயங்கித் தயங்கி மேற்கொள்ளப்படும் இளம் காதலெனும் அழகிய கனவு, விழைந்தாலும் கேளத்துணியாதது, ஆசை வளர்த்தாலும் அளிக்கவொண்ணாதது.

இருவரும் பழைய விஷயங்களைப் பேசிக் கொள்கிறார்கள், சிரித்துக் கொண்டே, சந்தோஷமாக. எல்லாம் பேசி முடித்ததும் இறந்த காதலின் சோகம் அவர்கள் மீது ஒரு கனமான சுமையாய்க் கவிகிறது. “நான் அமெரிக்காவில் இருக்கும்போது உன் திருமணம் பற்றி கேள்விப்பட்டேன்,” என்கிறான் அவன். பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் நடந்ததன் நினைவுகளைக் கலைத்துக் கொண்டு, “அப்போது நீ என்னைப் பற்றி என்ன நினைத்தாய்?” என்று அவள் கேட்கிறாள். “நான் நாளை அமேரிக்கா கிளம்புகிறேன்,” என்று பதில் சொல்கிறான் அவன். “என் காதலின் சுவாலை எப்போதோ நட்பின் அவியும் தணல்களாய் அடங்கி விட்டிருந்தது. உன் மேல் கோபம் வரவில்லை, என்னால் உன்னைப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை, உனக்காகப் பரிதாபப்பட்டேன்,” என்கிறான். என் மேல் இரக்கப்பட என்ன இருக்கிறது, என்று அவள் கோபமாய்க் கேட்கிறாள். “உன் பணக்கார கணவனை நினைத்துப் பார்த்தேன். நீயோ லட்சியவாதி, சாதாரண வாழ்க்கையின் அற்பங்களை வெறுக்கும் விடுதலை விரும்பி, உன்னால் எப்படி ஒரு சாதாரண பைனான்சியரின் மனைவியாக இருக்க முடியும் என்று வருத்தப்பட்டேன்”, என்கிறான்.

“அப்படியானால் அவனை ஏன் நான் திருமணம் செய்து கொண்டிருக்கப் போகிறேன்?” என்று அவள் கேட்கிறாள். “எனக்குத் தெரியாத குணங்கள் அவனுக்கு இருந்திருக்கலாம். ஆனால் நீ அவனை அவனது அந்தஸ்துக்காகவும் சொத்துக்காகவும் திருமணம் செய்து கொண்டிருக்கக்கூடும் என்பதை என்னால் நினைத்தே பார்க்க முடியவில்லை,” என்கிறான்.

அப்போது, “It was as if she had failed to hear those last words, for she was looking through her fingers, which glowed deep rose like a murex shell, staring far into the distance, all the way to the veils of mist on the horizon where the sky dipped its pale-blue garment into the dark magnificence of the waves,” என்று எழுதுகிறார் ஸ்வைக். அவளது விரல்கள் சிப்பி ஓடு போல் சிவந்திருந்தன, பனிப்படலம் திரை போர்த்திருக்கிறது, வானம் தன் வெளிர் நீல ஆடையை அலைகளின் மகோன்னத இருளில் நனைத்துக் கொண்டிருந்தது. உணர்வுகளின் பொருளை மட்டுமல்ல, பாத்திரங்கள் அறியாததை, அவர்கள் வாழ்வின் அடிப்படை அர்த்தங்களை இயற்கை விவரணைகளைக் கொண்டு ஸ்வைக் சித்தரிக்கிறார்.

“ஆனால் அதுதான் நடந்தது,” என்று சொல்கிறாள் அவள். அதன் பின் ஒரு நீண்ட உரையில், தனக்குத் தன்னையே புரியவில்லை என்கிறாள். அற்புதங்களை நம்பும் இளம் பெண்களின் இதயங்களை வளர்ந்தபின் எந்தப் பெண் அறியக்கூடும், என்று கேட்கிறாள்- யதார்த்தத்தின் முதல் மூச்சில் உதிரும் சிறு வெண் மலர்கள் போல் மென்மையானவை அவர்களின் கனவுகள். பிற பெண்களைப் போல் ஏக்கங்களை ஆனந்தமாய் மாற்றும் ஆண்கள் குறித்து அவள் கனவு காணவில்லை, அவளது கனவுகள் பொன்னும் பட்டாடையும் விழைந்தன. அவள் செல்வச் செழிப்பை, அதன் மகத்துவத்தை நேசித்தாள். “நான் என் சாதாரண ஆடைகளில் என்னை வெறுத்தேன், ஒரு சாமியாரைப் போல் எளிமையாகவும் அடக்கமாகவும் இருந்தேன், வசீகரமற்ற என் தோற்றம் குறித்து வெட்கப்பட்டு பல நாட்கள் நான் வீட்டிலேயே இருந்திருக்கிறேன். என் குறுகிய, அழகற்ற அறையில் மறைந்து இருந்தபோது நான் மிகவும் விரும்பிய கனவில் நான் கடலோரம் தனியாய் இருக்க விரும்பினேன். என் வீடு மகத்தானதாகவும் கலைத்தன்மை கொண்டதாகவும் இருக்கும். சாதாரண உழைக்கும் உலகின் கரங்கள் தொடாத, அமைதி கொழிக்கும், நிழல் வேய்ந்த பசிய தோட்டப் பாதைகளில் நடக்க விரும்பினேன் – இந்த இடம் போன்ற ஒன்றுதான். என் கணவர் என் கனவுகளை மெய்யாக்கினார், அதைச் செய்ய முடியும் என்பதால் அவரைத் திருமணம் செய்து கொண்டேன்”

அலைகள் மட்டுமே ஆர்ப்பரிக்கும் சிறிது நேர மௌனத்துக்குப்பின், “ஆனால் காதலைப் பற்றி என்ன சொல்கிறாய்?” என்று அவன் கேட்கிறான். “அந்த லட்சியங்களை எல்லாம் இன்னும் வைத்திருக்கிறாயா?” என்று அவள் சிரித்துக் கொண்டே கேட்கிறாள். அத்தனை தொலைவில் உள்ள உலகம் போனபின்னும் அவற்றில் சிலவும்கூட சாகவில்லையா, வாடவில்லையா? வலுக்கட்டாயமாக உன்னிலிருந்து பிய்த்து எடுக்கப்பட்டு மண்ணில் வீசப்படவில்லையா, அவற்றை ஆயிரம் வாகனங்களின் சக்கரங்கள் நசுக்கவில்லையா?

அவன் எதுவும் சொல்வதில்லை. அவளது கரங்களை முத்தமிட்டு விடை பெற்றுக் கொள்கிறான். தன்னுள் ஆழக் கிடந்த ரகசியத்தை வெளிப்படுத்தியது குறித்தும் பல ஆண்டுகள் அவளுக்கு ஒரு அந்நியன் போலிருந்த ஒரு ஆணிடம் தன் ஆன்மாவைத் திறந்தது குறித்தும் அவள் வெட்கப்படவில்லை. சிரித்துக் கொண்டே அவன் போவதைப் பார்க்கிறாள், காதல் பற்றி அவன் பேசியதை நினைத்துக் கொள்கிறாள்.

“அவளுக்கும் நிகழ் காலத்துக்கும் இடையில் மௌனமாய், வெளியே கேட்காத வகையில் அடி வைத்து கடந்த காலம் எழுகிறது. திடீரென்று அவள் அவன் தன் வாழ்வுக்கு ஒரு திசை அளித்திருக்க முடியும் என்பதை நினைத்துப் பார்க்கிறாள். அந்த வினோத எண்ணத்துக்கு அவள் மனம் ஒளிரும் வண்ணங்கள் பூசுகிறது. மெல்ல, மெல்ல, அவளறியாமல், கனவு காணும் அவள் இதழ்களின் முறுவல் மறைந்து போகிறது”

இப்படி முடிகிறது கதை.

சிங்கப்பூர் வீழ்ந்தது என்ற செய்திக்குப்பின், இங்கிலாந்து தோற்பது உறுதியானபின், தன் ஐரோப்பா இனி திரும்பப் போவதில்லை, தேசீயங்கள் அதை மீட்கவியலாதபடி பிளவுபடுத்தி விட்டன என்று மனமுடைந்து, “என் தேசத்தைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்ளும் பூரண சுதந்திரம், எங்கும் என்னை அதிதியென உணர்தல்” என்ற தன் சர்வதேச லட்சியம் பொய்த்துப் போனதை தாள முடியாமல் தன் இளம் மனைவியுடன்  உயிரை மாய்த்துக் கொண்டவர் ஸ்வைக். பல வண்ணங்களில் ஒளிர்ந்து மறைந்தாலும், துரோகங்களால் தோற்கடிக்கப்பட்டு, மறக்கப்பட்டு பலகாலமான பின்னும் அவை ஒரு வாதையாய் உயிர்த்தெழக்கூடும் என்பதுதான் கனவுகளின் வலிமை. இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பின்னர் ஸ்வைக்கின் சமகாலத்தவர்கள் தேசீய உணர்வுகளால் எழும் யுத்தங்களைத் தவிர்க்க ஒருங்கிணைந்த ஐரோப்பாவை உருவாக்கினர். இதுவரை ஐரோப்பிய தேசங்கள் தமக்குள் போரிட்டுக் கொள்வதை வெற்றிகரமாய்த் தவிர்த்து வந்திருக்கின்றன. ஐரோப்பா ஒரு கனவென்றால் தேசீயமும் ஒரு கனவு. பல காரணங்களால் ஐரோப்பிய கனவு மெலிந்து, தேசீய கனவுகள் வலுவடைவதை இன்று நாம் காண்கிறோம். தான் வாழும் காலத்தில் புகழ் பெற்றிருந்தாலும் ‘உண்மையை எதிர்கொள்ளும் துணிச்சலற்றவர்” என்றும் ‘அற்ப எழுத்தாளர்’ என்றும்கூட விமரிசிக்கப்பட்டு, தனது மறைவுக்குப்பின் மறக்கப்பட்டிருந்த ஸ்வைக் இன்று மீண்டும் பேசப்படுகிறார், அவரது நூல்கள் மீண்டும் வாசிக்கப்படுகின்றன. கலை மட்டுமல்ல, காலமும் ஒரு எழுத்தாளனின் இடத்தையும் அவனது படைப்புகளின் முக்கியத்துவத்தையும் தீர்மானிக்கக் காரணம் ஆகிறது. மேற்குலகில் ஸ்வைக்கின் காலம் திரும்புவதன் அறிகுறிகள் தென்படுகின்றன. அதன் மக்களுக்கு ஸ்வைக் ஒரு எச்சரிக்கையாய் இருக்கக்கூடும்.

ஒளிப்பட உதவி – விக்கிபீடியா