(Mary Norris எழுதிய “Between You & Me – Confessions of a Comma Queen” என்ற நூலின் ஒருசில பகுதிகள் The Guardian தளத்தில் பதிப்பிக்கப்பட்டுள்ளன. அதன் ஒரு பகுதியே இந்த மொழிபெயர்ப்பு)
…அதன்பின் என்னை காப்பிடெஸ்கில் வேலை செய்ய அனுமதித்தார்கள். என் உரைநடை வாசிப்பை அது மாற்றிற்று- குறை கண்டுபிடிக்க எனக்கு காசு கொடுத்தார்கள். வாசிப்பின் சுவைக்காகப் படிப்பது என்பது வெகு காலம் எனக்குச் சாத்தியப்படாமல் போயிற்று. என் கண்ணில் படுவதை எல்லாம் அனிச்சையாக காப்பி-எடிட் செய்தேன். ஆனால், காப்பிடெஸ்க் பழகிப்போய் இறுக்கம் தளர்ந்ததும் சில சமயம் என்னால் என் வேலையை அனுபவித்துச் செய்ய முடிந்தது. சில எழுத்தாளர்களின் உரைநடை மிக உயர்ந்த நிலையில் மேம்படுத்தப்பட்டு என் கைக்கு வந்தது, அதை எல்லாம் படிக்க எனக்கு காசு கொடுக்கிறார்கள் என்பதை நம்புவதே கடினமாக இருந்தது: ஜான் அப்டைக், பாலின் கேல், மார்க் சிங்கர், இயன் பிரேசர்! ஒருவகையில் இவையே கடினமானவையாக இருந்தன, இவற்றின் உரைநடையின் மயக்கத்தில் விழிப்புணர்வோடு வாசிக்கத் தவறுவதுண்டு. காப்பி எடிட்டரின் அலுவல் அறைக்கு அப்பாற்பட்டவர்கள் இவர்கள். குற்றம் குறையற்ற ஒரு பிரதியில் கை வைக்கும் வாய்ப்புகளுக்குத் தயாராய் இருப்பது கடினமான விஷயம், ஆனால் எதையாவது தவற விட்டுவிட்டால் அதைக் காரணம் சொல்லி தப்பித்துக் கொள்ள முடியாது.
நான் பேஜ் ஓகேயர் ஆகி இருபது ஆண்டுகள் ஆகின்றன- இந்தப் பதவி நியூ யார்க்கரில் மட்டும்தான் உண்டு. இந்தப் பொறுப்பில் இருப்பவர் மெய்ப்பு பார்க்கப்பட்ட ஆக்கங்கள் குறித்து கேள்விகள் கேட்டு அவற்றை மேம்படுத்த வேண்டும்- எடிட்டர், எழுத்தாளர், தகவல் பிழை திருத்துனர், இரண்டாம் நிலை மெய்ப்பு பார்ப்பவர் என்று அச்சுக்குப் போகும்வரை ஒவ்வொருவரிடம் பேசி முடிவு செய்ய வேண்டும். ஒரு எடிட்டர் எங்களை உரைநடைத் தெய்வங்கள் என்று அழைத்தார்; அரைப்புள்ளிகளின் அரசி என்று விவரிப்பதும் சரியாக இருக்கும்.
என் பணியில் எனக்குப் பிடித்த விஷயங்களில் ஒன்று, என் முழு ஆளுமைக்கும் இங்கு வேலை இருக்கிறது: இலக்கணம், நிறுத்தற்குறிகள், மொழிப் பயன்பாடு, அன்னிய மொழிகள் மற்றும் அவற்றின் இலக்கியங்கள் பற்றிய அறிவு மட்டுமல்ல, உன் பயண அனுபவம், தோட்ட வேலை அனுபவம், கடற்பயண அனுபவம், இசையறிவு, குழாய்களைச் சரி செய்யத் தெரிந்திருத்தல், கத்தோலிக்க சமய ஞானம், மிட்வெஸ்ட்டர்னிஸம், மொஸாரல்லா, ஏ ட்ரெயின், நியூ ஜெர்சி என்று உனக்கு என்னவெல்லாம் தெரியுமோ, அதற்கெல்லாம் இங்கு வேலை இருக்கிறது. பதிலுக்கு, இந்தப் பணி உன் அனுபவங்களை மேலும் செறிவாக்குகிறது. உரைநடைத் தெய்வங்களில் அடுக்குவரிசையில், நான் மிகவும் கீழே இருப்பவள். ஆனால் இந்த விஷயத்தில் எனக்குக் கிட்டியுள்ள மேதைமையை நான் பிறருக்குக் கைமாற்றிக் கொடுக்க விரும்புகிறேன். என் புத்தகத்தின் பெயரைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் நீங்கள் “between you and me” என்று அச்சமின்றிச் சொல்லக் கற்றுக் கொள்வீர்கள் என்பதுதான் என் மனதுக்கினிய விருப்பம் (“I” அல்ல)
நாம் ஏன் எழுத்துப்பிழை பற்றி கவலைப்பட வேண்டும், அதுவும் இப்போது, நமக்கு அதைச் செய்து கொடுக்க இயந்திரங்கள் இருக்கும்போது? இந்நேரம் ரோபோட்கள் உலகை ஆளும் என்று இருபதாம் நூற்றாண்டில் நாம் நினைத்துக் கொண்டிருந்தோம், ஒருவகையில் அதுதான் நடந்திருக்கிறது. ஆனால் ஓர் இனம் என்ற வகையில் ரோபோட்கள் நம்மை ஏமாற்றிவிட்டன. எஃக்காலும் பிளாஸ்டிக்காலும் செய்யப்பட்டு, சர்க்யூட்களும் பளிச்சிடும் விளக்குகளும் டாங்கி ட்ரெடுகளுமாய் இயங்கும் அடியாட்களை ஏவிக் கொண்டிருப்பதற்கு மாறாக, நாம் ரோபோட்டிக் புற உறுப்புகள் அணிந்து கொண்டிருக்கிறோம். நாம் அடுத்து என்ன பாடல் கேட்க வேண்டும் என்று நம் ஐபாட்கள் உத்தரவிடுகின்றன, நாம் எந்தப் பக்கம் போக வேண்டும் என்று நம் காரில் உள்ள கருவிகள் சொல்கின்றன, நம் வாக்கியங்களை நமக்கு பதில் ஸ்மார்ட்போன்கள் நிறைவு செய்கின்றன.
நாமே நமக்கான ரோபோட்கள் ஆகிவிட்டோம்.
ஸ்பெல் செக் இருக்கும்போது எதற்கு காப்பி எடிட்டர்கள் இன்னமும் இருக்க வேண்டும் என்று சிலர் கேட்கலாம். ஆட்டோகரெக்ட் இல்லாமல் என்னால் வாழ முடியும். நான் சொல்ல வேண்டியதை ஒரு இயந்திரம் ஏன் சொல்ல வேண்டும்? நான் ஒருவருக்கு “நல்லிரவு” என்று ஜெர்மன் மொழியில் டெக்ஸ்ட் செய்கிறேன், ஆனால் “Gute Nacht” என்பதற்கு பதிலாக “Cute Nachos” என்று போகிறது. வேலை செய்யும்போது, ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் ஒவ்வொரு ஆக்கத்தையும் ஸ்பெல் செக் செய்ய வேண்டும் என்பதை நினைவில் வைத்திருக்க முயற்சி செய்கிறேன். அது எழுத்துப் பிழைகளைக் கண்டுபிடித்து விடுகிறது. ஆனால் ஸ்பெல் செக்கர் ஏன் காப்பி எடிட்டரின் வேலையைச் செய்ய முடியாது என்றால், அது ஒரு சொல் எந்த அர்த்தத்தில் பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதைப் புரிந்து கொள்வதில்லை.
ஆங்கில மொழியெங்கும் பிழையாய் எழுதக் காத்திருக்கும் சொற்கள் நிறைந்திருக்கின்றன, நம் மேல் பாய்வதற்குத் தயாராய்க் காத்திருக்கும் இலக்கணர்கள் உலகெங்கும் நிறைந்திருக்கின்றனர். இத்தாலியன், ஸ்பானிஷ், நவீன கிரேக்கம் போல் நம் மொழி ஒலிப்புமுறை சார்ந்ததன்று- குறிப்பிட்ட சில எழுத்துகளும் எழுத்துகளின் வரிசையும் எப்போதும் ஒரே மாதிரியான ஒலியெழுப்பும் என்று அம்மொழிகளில் நம்பலாம். ஆங்கிலத்தில் பல எழுத்துகள் மௌனமாய் இருக்கின்றன. வரைமுறையற்ற துவக்கங்கள் காரணமாக இந்த மொழியின் சிக்கல்களை அவிழ்ப்பது மிகக் கொடுமையான கஷ்டமாக இருக்கிறது.
ந்யூ யார்க்கரில் என் திறமையைக் காட்ட முதல் வாய்ப்பு அளித்தது ஓர் எழுத்துப் பிழைதான். பதிப்பாசிரிய நூலகத்தில் எனக்கு இருப்பு கொள்ளாது என்று ஹெலன் ஸ்டார்க் கணித்தது சரியாகத்தான் இருந்தது. வாரத்தின் சில காலைப் பொழுதுகளின் பத்தொன்பதாம் மாடிக்கு வந்து ஃபவுண்டரி ப்ரூஃப்களை வாசித்து உதவ அவர் எனக்கு அனுமதியளித்தார். அங்கே டேவ் ஜாக்ஸன்தான் தலைமைப் பொறுப்பில் இருந்தார். மெய்ப்பு பார்ப்பவர்கள் பலரும் அவருடன் பணியாற்றித்தான் வேலை செய்யத் துவங்கியிருந்தனர். அவர் உயரமாக, ஒல்லியாக இருந்தார், அவரது முகம் அடிக்கடி சிவந்து போகும்- அவரது பற்கள் ஒரு கொடூரமான கிரில்லாக அவருக்குப் பயன்படக்கூடியவை. கொஞ்சம் அதிர்ஷ்டம்கெட்ட நோயல் கவார்ட் போலிருந்தார்.
எதுவொன்றும் அச்சுக்குப் போவதற்கு முன் இறுதியாக வாசிக்கப்படும் இடம்தான் பவுண்டரி ப்ரூப்ரீடிங். ஓவியத்திரை சாய்த்து வைக்கும் ஏணி போலிருந்த ஒரு போர்டின் முன் டேவ் என்னை இருத்தினார்- முந்தைய நாள் திருத்தப்பட்ட மாற்றங்கள் குறிக்கப்பட்டிருந்த ரீடர்ஸ் ப்ரூப் ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பது எப்படி என்று எனக்கு அவர் கற்றுத் தந்தார்- புதிய வரைவு வடிவத்துடன் அதை ஒவ்வொரு வரியாக ஒப்பிட்டுப் பார்க்க வேண்டும், அப்போதுதான் அச்சிடுபவர் புதிய பிழை எதையும் புகுத்தியிருக்கவில்லை என்பதை உறுதி செய்து கொள்ள முடியும். மாற்றங்கள் எதுவும் இல்லை, காப்பி சரியாக இருக்கிறது என்றால் எந்த வரிகளும் விட்டுப் போகவில்லை என்பதை மட்டும் உறுதி செய்துகொண்டால் போதும். அதைப் படித்துப் பார்க்க வேண்டிய அவசியம்கூட இருக்காது. உண்மையில், யாரும் உன் கருத்துக்காகக் காத்திருக்கவில்லை. அது மிகவும் இயந்திரத்தன்மை கொண்ட ஒரு வேலை- முதல் ப்ரூபை நீளவாக்கில் மடிக்க வேண்டும், அதை புதிய ப்ரூப்புக்கு நேராக வைத்துப் பார்க்க வேண்டும், பத்திவாக்கில் பென்சிலை கீழே இறக்கிக் கொண்டே வர வேண்டும்- ஒவ்வொரு வரியின் முதல் சில எழுத்துகளை மட்டும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் போதும். ஏதாவது எழுத்துப்பிழை இருந்தால் அதைக் கண்டுபிடித்துவிட வேண்டும் என்று நினைத்ததால் நான் எப்போதும் முழு வரியையும் படிப்பது வழக்கம்.
“idiosyncrasyயில் உள்ள எழுத்துப் பிழையையும் நீ கண்டுபிடித்து விட்டாய் போலிருக்கிறது,” என்று டேவ் பாராட்டும் விதமாகச் சொன்னார்- அதிர்ஷ்டசாலிகள் சிலருக்கு மட்டுமே அந்தச் சொல்லின் இறுதியில் சி என்ற எழுத்தல்ல, எஸ் என்ற எழுத்து வரும் என்று தெரிந்திருக்கும் என்பது அவரது பாராட்டின் உள்ளர்த்தம். ஒரு முறை அவர் வி எஸ் பிரிட்செட் marvellous writer (ந்யூ யார்க்கரின் இரட்டை எல்களை அந்தச் சொல்லில் பயன்படுத்துபவர்), ஆனால் மிக மோசமான எழுத்துப்பிழைகளைச் செய்பவர் அவர் என்று சொன்னார். ப்ரிட்செட் “skeptical” என்ற சொல்லில் பிரிட்டிஷ் மரபுப்படி சி பயன்படுத்தி “sceptical” என்று எழுதியிருந்தார். இது போன்ற விஷயங்களைப் பேசும்போது டேவ் பார்ப்பதற்கு அத்தனை கோபமாக இருப்பார்.
கிருஸ்துமஸ் ஷாப்பிங் பத்திகள் ஒன்றில்தான் நான் பவுண்டரி ப்ரூப்ரீடராக எனக்குப் பெருமை சேர்க்கக்கூடிய முதல் பெரும்பிழையைக் கண்டுபிடித்தேன். அதை எழுதியவர் ப்ளூமிங்டேல்ஸின் பேஸ்மெண்ட்டில் இருந்தார், அன்றாட உணவுப் பண்டங்களை வாங்கிக் கொண்டிருந்தார் அவர், அப்போது சில சர்க்கரைப் பைகளுக்குப் பின்னர், தன் பட்டியலில் “flowers” என்று சேர்த்திருந்தார். நான் உள்ளிருக்கும் we என்ற இரு எழுத்துகளைக் கட்டம் கட்டி அதைப் பத்தியின் விளிம்புக்குக் கொண்டு வந்து, u என்ற எழுத்தைப் பரிந்துரைத்து, அதனருகில் கேள்விக்குறி இட்டேன்- எனக்குக் கற்றுத்தரப்பட்டிருந்தவாறே அதை செய்தேன். உன் அறியாமையை அம்பலப்படுத்தும் ஏதோவொரு விஷயத்தைக் கேள்வியாய்க் கேட்பது அடிமுட்டாள்தனம் (நான் அதையும் செய்தேன்), ஆனால் கேள்விக்குறியைத் தவிர்ப்பது என்பது இப்பணியில் ஒரு தற்கொலை போன்றது, எழுத்தாளர் எழுத நினைக்காத மாற்றத்தைச் செய்ததற்கு நாம் பொறுப்பாக நேரிடும்.
பொது கற்பனையில் காப்பி எடிட்டருக்கு ஒரு சூனியக்காரி போன்ற பிம்பம் இருக்கிறது எனபதை நான் எப்போதும் மறந்து விடுகிறேன், யாராவது என்னைப் பார்த்து பயப்படும்போது எனக்கு அது ஒரு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. சில காலம் முன்னர், நியூ யார்க்கர் அலுவலகத்தின் பணியாளர்களை அறிமுகப்படுத்த அழைத்துச் செல்லப்பட்டுக் கொண்டிருந்த ஒரு புதிய இளம் பதிப்பாசிரிய உதவியாளர், என் கதவடியில் அறிமுகம் செய்யப்படக் காத்து நின்றார். நான் ஒரு காப்பி எடிட்டர் என்பதைக் கேட்டதும் அவர் குதித்து ஒரு அடி பின்வாங்கினார், நான் ஏதோ செக்கச் சிவந்த ஹைஃபன் கொண்டு அவளைக் குத்திவிடப் போகிறேன் என்பது போலவோ, ஒரு பவுண்ட் காற்புள்ளிகளை அவள் வாயில் திணித்து விடுவேன் என்பது போலவோ அரண்டு விட்டாள். ரிலாக்ஸ், என்று சொல்ல விரும்பினேன்.
எழுத்தின் போக்கை மடைமாற்ற விரும்புவதாவும், ஏவுகணையின் பாதையை திசைதிருப்ப விரும்புவதாகவும், உரைநடையை எங்கள் விருப்பத்துக்குத் திருத்த விரும்புவதாகவும் எங்களைக் குறித்து சில சமயம் பேசப்படுவதுண்டு. ஒரே மாதிரி எழுத வேண்டும் என்று இறுக்கமாக வலியுறுத்துபவர், பிறர் பிழைகளைச் சுட்டிக் காட்டுவதில் சந்தோஷப்படும் அற்பன், அச்சுத்துறையின் துவக்க நிலையில் இருக்கும் கடைக்கோடி ஊழியர், தன்னை முன்னிறுத்திக் கொள்ள ஆசைப்படுபவள், அல்லது, மிக மோசமாகச் சொல்வதானால், எழுத்தாளன் ஆக முயன்று தோற்றுப் போய் ஐ’க்கு புள்ளி வைத்து டி’க்கு கோடு போட்டு பிற எழுத்தாளர்களின் வெற்றிக்கு உதவ வேண்டியிருப்பதன் கசப்பு மிகுந்தவள் என்றெல்லாம் எங்களைப் பற்றி ஒரு பிம்பம் இருக்கிறது. நான் இது அத்தனையுமாக இருந்திருக்கிறேன் என்று நினைக்கிறேன்.
ஆனால் நல்ல எழுத்தாளர்கள் தாம் செய்வது எதையும் காரணத்தோடுதான் செய்கின்றனர், சற்றே கோட்டித்தனமான பயன்பாட்டைச் சரி செய்வது, ஒரு காற்புள்ளியை நீக்குவது, எழுத்தாளர் தெரிந்தே புரிந்து கொள்வதற்குக் கடினமான வகையில் எழுதிதை ஆணித்தரமாக நிறுவும் வகையில் கூர் தீட்டுவது- இதையெல்லாம் உன் வேலையாக எடுத்துக் கொண்டு ஒரு படைப்பில் கை வைக்கும்போது நீ செய்வது அவர்களுக்கு உதவியல்ல. உண்மையாகவே சிறந்த எழுத்தாளர்கள் பதிப்பாசிரிய உரையாடலை விரும்புகிறார்கள் என்பது என் அனுபவம். நீ அங்கே போகும்போது உன் சட்டைக் காலரில் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் லேபிள் வெளியே நீட்டிக் கொண்டிருக்கக்கூடாது என்பதில் தீர்மானமாக இருக்க வேண்டும்- ஒருவேளை, நீ வேண்டுமென்றே உன் சட்டையைத் திருப்பிப் போட்டுக் கொண்டிருந்தால் ஒன்றும் சொல்வதற்கில்லை,.
பிலிப் ராத் எழுதிய “ஐ மேரிட் எ கம்யூனிஸ்ட்”டின் முதல் சில அத்தியாயங்கள் நியூ யார்க்கரில் பதிப்பிக்கப்பட்டபோது, நான்தான் அதற்கு மெய்ப்பு பார்த்தபின் ஒகே சொல்லும் இடத்தில் இருந்தேன். அவர் அனுப்பியதைப் படித்துப் பார்த்தேன், ஒரு பிழை இல்லை. எனக்குத் தெரிந்த அளவுக்கு என் ஆற்றல்கள் அனைத்தையும் பிரயோகித்து கவனமாக வாசித்தேன்: எப்படிப்பட்ட பதிப்பகமாக இருந்தாலும் அங்குள்ள மெய்ப்பு பார்க்கும் துறையினர் எதையேனும் சில சமயம் தவற விடுவதுண்டு, நாங்கள் சில சமயம் சில பிழைகளைக் கவனிக்காமல் விட்டுவிடுவது போலத்தான். குழந்தைகளுக்கான சரித்திர பாட புத்தகத்தில் இருந்து கையாளப்பட்ட மேற்கோள் ஒன்றில் ஒரு சிறு முரண் இருந்தது. அந்த இடத்தில் ஒரு குறிப்புக் கோடிட்டு மெய்ப்புப் பிரதியை புனைவுகளுக்கான எடிட்டராக இருந்த பில் பூபோர்டிடம் கொடுத்தேன். பிறகு சிறிது நேரத்தில் பில்லின் உதவியாளர் மாடிப்படிகளில் வேகமாகத் தாவி வந்து என் மெய்ப்பின் முதல் பக்கத்தின் கலர் ஜெராக்ஸ் ஒன்றை என்னிடம் கொடுத்தார்- அதில் நீல வண்ணத்தில், “மேரி நோரிஸ் குறித்து ராத் சொன்னது: “யார் இந்தப் பெண்? இவள் என் வீட்டுக்கு வந்து என்னோடு இருப்பாளா?”” என்று பூபோர்ட் எழுதியிருந்தார்.
ஒரு முறை நான் ராத்துடன் போனில் பேசவும் செய்தேன். சால் பெல்லோ பற்றிய ஒரு கட்டுரையை முடித்துக் கொடுப்பது சம்பந்தமான உரையாடல் அது. அப்புறம் அவரை நியூ யார்க்கர் ஹாலிடே பார்ட்டி ஒன்றில் பார்த்தேன். என் மெய்ப்புப் பிரதியில் அவர் விடுத்த அழைப்புக்குப்பின் எப்போதும் அவரிடம் மனதை பறிகொடுத்தவளாகவே இருக்கிறேன். அவருக்குத் தேவைப்பட்டது என்னவோ வீட்டைப் பார்த்துக் கொள்ள ஒரு பெண்தான் என்று நினைக்கிறேன், வீட்டு விவகாரங்களைச் சரியாக கவனித்து கணக்கு வைத்துக் கொள்ள ஒருத்தர் வேண்டும் என்று அவர் நினைத்திருக்கக்கூடும். ஆனால் அவர் இதை எப்போதாவது படிக்க நேருமெனில், நான் இப்போதும் ரெடியாக இருக்கிறேன் என்ற விஷயத்தை அவருக்குச் சொல்ல விரும்புகிறேன்.
ஒளிப்பட உதவி – npr
பதாகை 